Week 1:    Naar Oekraïne

Op zaterdag 28 mei was het zover, na zeven jaar wachten konden we eindelijk weer eens vertrekken voor een reis van drie maanden. Wel een beetje dezelfde kant op als de vorige keer "Rondje Zwarte Zee", maar nu nog iets verder, met als einndoel Kyrgizië en Tadzjikistan. ’s Morgens  op tijd uit de veren, want er was nog van alles te doen. Herman moest nog een enorme berg spullen in zijn Jeep zien te krijgen en ook in de schuur moest nog het bandenrek leeg geruimd worden omdat het dak dicht gemaakt worden in verband met het verwijderen van het asbest. Het was lekker warm weer, dus het bandenrek leeghalen werd nog even flink zweten. Gelukkig was Arno ook al gearriveerd en konden we die klus samen aanpakken terwijl Herman de laatste voorzieningen aan zijn Jeep schroefde om alle spullen er op te binden.

De lunch die eigenlijk voor onderweg gepland was hebben we nog maar in de Margrietstraat genuttigd. Na nog even een snelle douche en schone kleren aan konden we toch echt vertrekken.  We hadden Krakau in Polen in de navigatie gezet, want dat was ongeveer  de richting die we op wilden. Het was lekker rustig op de weg en zo waren we om een uur of half zeven 260 kilometer verder.

 We zaten toen ergens in Duitsland en daar hebben we een camping gezocht.  De receptie was al dicht, maar de slagboom stond open, dus we konden onze Jeeps op een mooi plekje bij een meertje parkeren. Het was heerlijk weer, dus voordat we de daktenten voor de eerste keer uitklapten namen we eerst een welkomst  biertje en chipsje.  Toen we de daktenten uitgeklapt hadden gingen we op zoek naar het restaurant. We verheugden ons al op een lekkere Jäger schnitzel  of biefstuk, maar dat ging niet lukken. In het restaurant was een  feest aan de gang en op onze vraag aan de kok of we wat konden eten kregen we een resoluut “Nein” als antwoord.  Zo konden we dus de eerste dag al aan onze noodrantsoenen beginnen.  Het werd Bami, met gehaktballetjes in Saté saus, met de gebakken eieren die we nog thuis uit de koelkast meegepakt hadden erbij werd het toch een prima maaltje. De rest van de avond genoten we van het heerlijke weer en het oorverdovende geluid dat de kikkers in het meer voortbrachten.

Toen we de volgende dag uit de tenten kwamen was alles nat door een regenbuitje dat over de camping heen getrokken was. Gelukkig was het tijdens het ontbijt weer droog.  Tijdens het ontbijt konden we mooi alle spullen die we vaker nodig hadden weer even opnieuw indelen. Een plekje in de koelbox voor de bederfelijke waar, een kratje voor de koffie en de spullen voor de lunch voor onderweg . Rond een uur of half tien vertrokken we weer, nog steeds in de richting van Krakau. Het was zondag, dus het was lekker rustig op de weg, zonder vrachtverkeer. De eerste uren was het nog fris en regende het zo nu en dan.

 Na de eerste tankstop klaarde het weer op en werd het lekker warm. Bij de lunch twijfelde ik zelfs al of ik mijn korte broek aan moest trekken.  Nog een tankstop en een koffiestop verder kwamen we in de buurt van Dresden. We hebben op de routeplanner een camping opgezocht en om zes uur kwamen we aan op een idyllisch plekje, weer aan een meertje.  De lucht zag er een beetje dreigend uit en het rommelde ook een beetje in de verte, dus we hebben voor de eerste keer onze nieuwe partytent maar opgezet. Helaas was ook hier het restaurant niet open, dus we moesten weer de noodrantsoenen aanspreken. Deze keer een paar blikken die Margriet voor ons gescoord had bij de Lidl. Een beetje soeperig maaltje, maar het smaakte goed. De partytent was niet nodig geweest, want het bleef de hele nacht droog en het werd ook hier weer een zwoele avond  en ook weer met  oorverdovend hard kwakende kikkers op de achtergrond.

Op maandagochtend werd ik gewekt door de zon die door de ventilatie gaten van mijn tent scheen.  Het  weer zag er prima uit. Om half tien reden we weg van de camping, om al na een half uurtje een file in te rijden waar we zeker een uur deden over een paar kilometer. Het bleek dat de weg helemaal afgesloten was voor een ongeluk dat de nacht ervoor gebeurd was. Al het verkeer werd van de snelweg afgeleid en daarna zonder omleidingsroute aan zijn lot over gelaten. We zochten met de planner een route binnendoor, tot we een paar afslagen verder weer bij de snelweg kwamen. Daar was het weer rustig, dus we konden weer verder. Na dit stukje binnendoor waren we er gelijk weer van overtuigd dat binnendoor rijden toch een stuk leuker was. We besloten dat we deze dag nog door zouden rijden over de snelweg naar Krakau, daar een dagje blijven staan en dan binnendoor verder.  Bij de lunch meldde Herman dat de dynamo van zijn Jeep niet meer bijlaadde. Na wat rommelen aan de aansluitingen leek hij weer wat te doen, maar toen wilden de koplampen niet meer aan. Ook dat werd opgelost, door de grootlichtschakelaar te overbruggen en toen konden we weer verder.  Bij de volgende tankstop meldde Arno dat één van mijn koplampen er mee gestopt was. Gelukkig had ik een reserve Xenon setje bij me dus dat kon ook weer opgelost worden. Herman zijn dynamo deed het nog steeds niet goed, maar door de volle accu’s kon hij het nog wel een poosje volhouden. Door al het oponthoud kwamen we pas om een uur of acht in Krakau aan. Ik wist nog een camping waar we tijdens het EK van 2012 met de Nekaf  geweest waren. De camping was open en al snel  wees de  beheerder ons precies dezelfde plek als waar we met de Nekaf gestaan hadden. 

Ook hier was het restaurant niet open, maar we hadden eigenlijk geen zin om weer zelf te koken. Op de routeplanner stond wel een McDonalds op anderhalve kilometer.  We besloten daar heen te wandelen. Het werd een avontuurlijke wandeling, langs een drukke weg waar de auto’s hard voorbij kwamen, maar uiteindelijk kwamen we heelhuids aan. Na een lekker maaltje liepen we dezelfde kamikaze tocht weer terug en konden we op de camping nog een lekker biertje nemen. Doordat we al een stuk naar het Oosten gereden waren, maar nog wel in  dezelfde tijdzone ging de zon al om half vijf op. Om half acht lag ik dus te zweten in mijn slaapzak. Het leek hoogzomer en de korte broek kon direct aan. Na een klein ontbijtje, het brood van thuis was op en we hadden nog niet gewinkeld, rommelden we rustig wat aan de  jeeps, lazen we een krantje en losten een puzzeltje op.

Herman moest voor de eerste keer zijn bloedwaarde doorgeven aan de trombose dienst, na veel getob met niet werkende mobiel internet en Wifi  lukte het uiteindelijk . Toen moest de dynamo nog  gerepareerd worden. Al snel vond ik een slechte verbinding  die het probleem veroorzaakte dat was makkelijk op te lossen. Als proefrit zochten we een supermarkt op. Dat viel nog niet mee, maar uiteindelijk vonden we een winkeltje waar we al het nodige konden kopen. Terug op de camping was de temperatuur behoorlijk omlaag gegaan en af en toe spetterde het wat. We waren blij dat we de partytent toch opgezet hadden. Na verder een rustige middag kookte Herman een lekker maaltje en na het eten zochten we een mooie route voor de volgende dag. Die dag begon ook weer zonnig, het opruimen van de tenten kostte al flink wat zweetdruppels. Na het ontbijt reden we in zuidelijke richting de stad uit. Het landschap was mooi glooiend en de tweebaanswegen waren rustig. Zo was het heerlijk rijden door Zuid Polen. Na een paar uur zag ik druppels onder de Jeep van Arno. Ik meldde het over de bak en Herman schoot een zijstraatje in.  Het bleek dat er een waterslang los gesloten was. Simpel op te lossen dus. We gebruikten de gedwongen stop direct ook maar als koffiestop en toen we daar stonden kwam er een Pools vrouwtje vragen of ze een foto mocht maken. Het werd een uitgebreide fotosessie bij de Jeeps. De rest van de dag verliep hetzelfde, rijden door een prachtig landschap met prachtig weer. We besloten om een camping te zoeken voor de Oekraïense grens. Op de planner stonden in het plaatsje Solina 20 kilometer voor de grens drie campings. We reden daar naartoe en de eerste camping bleek een veld met huisjes te zijn. We konden niet uitleggen dat we op de auto’s wilden slapen  totdat de Duits sprekende buurman erbij gehaald werd. Hij begreep wel dat we een veldje zochten met stroom, WC en douche.  Ze overlegden even en toen reed hij voor ons uit naar een huis met een groot grasveld.

De oude baas die er rond liep liet ons een gebouwtje zien met douche en WC en een stopcontact, wij waren dus tevreden. We moesten wel weer zelf koken, maar daar hadden we inmiddels spullen voor gekocht. Voor het eten kwam de oude baas ons uithoren wat we aan het doen waren. In gebroken Duits legden we onze reis uit en later hoorden we hem alles vertellen tegen de Poolse werklui die daar ook sliepen.  Het werd een frisse avond. We volgden de wedstrijd Polen Nederland op de telefoon en toen die afgelopen was gingen we op tijd naar bed. Toen we de volgende morgen wakker werden en wilden gaan ontbijten begon het te regenen. Gelukkig  konden we het schuurtje waar de WC en de douche in zat benutten om droog te zitten. Om half tien vertrokken we richting de Oekraïense grens. Eerst nog even gas tanken en toen in de rij gaan staan. Tot nu toe hadden we er nooit erg lang over gedaan om Oekraïne in te komen, maar deze keer werd het toch een vrij tijdrovende kwestie.  De Poolse douane vertrouwde Herman zijn kenteken papieren niet. Doordat het overschrijvingsbewijs, dat je thuis moet bewaren, van de rest afgescheurd was leek het net of er een deel ontbrak. Toen moesten de chassisnummers gecontroleerd worden en de VIN plaatjes. Toen alles in orde bleek mochten we uiteindelijk Polen uit. De Oekraïense douane deed niet moeilijk. Al met al anderhalf uur later, plus nog een uur tijdverschil , konden we de Oekraïne in. We stopten al snel voor een kopje koffie, maar het regende nog steeds, dus het werd een korte stop. 

 Het eerste wat we nodig hadden was een PIN automaat, want we moesten brood kopen en hadden nog geen Oekraïens geld.  Na zo’n twintig kilometer vonden we in een stadje een PIN automaat. We parkeerden de Jeeps langs de straat en vulden onze portemonnees  met Oekraïense Hryvnia’s. Toen we terug kwamen stonden er een paar politie agenten bij de Jeeps. Eén van hen nam Herman mee naar een stopverbod bord dat aan het begin van de straat stond. Als je op de vooroordelen over de politie daar af gaat zou je denken dat het flink geld zou gaan kosten. Maar nee, de agenten vroegen ons vriendelijk of we de Jeeps ergens anders wilden parkeren. Dat was niet nodig, want we waren daar klaar. En met een vriendelijke groet konden we weer verder. We reden het eerste stuk door de Karpaten, een gebergte in het Westen van de Oekraïne. We waren daar al vaker geweest en altijd regende het en dat was nu ook weer zo. Ondanks het slechte weer en de super slechte wegen was het toch weer een goed gevoel om Oekraïne in te rijden. Op één of andere manier  voelt het toch een soort als thuis komen.  De glimmende kerkjes, de oude vrachtwagentjes en Lada’s op straat, de mooie dames die langs de weg wandelen, het heeft toch iets speciaals 

We vonden een overdekt bankje voor de lunch en ’s middags reden we verder in de regen. Aan het einde van de dag reden we de bergen weer een beetje uit. We stopten bij een restaurantje en aten daar een lekkere schnitzel maaltje met een grote bier voor in totaal zes euro met z’n drieën..

Een paar kilometer na het restaurant reden we een zijweggetje in en vonden een plekje dat groot genoeg was voor drie Jeeps en de partytent. Na nog een bakkie koffie en een biertje konden we voor de eerste keer wild kamperend naar bed..