ga naar: deel 1 deel 2 deel 3 deel_4 deel_5
18/08 De voorbereidingen voor de reis waren
al achter de rug. De inkopen waren al langer gedaan en de auto’s waren ook al klaar.
(Hoewel Arno in de laatste week de motor nog gewisseld heeft). Maar na ons laatste
bezoekje aan de ANWB bleek dat we voor Egypte nog een “carnet de passage” nodig
hadden. Dit papiertje leverde toch nog wel de nodige uurtjes bellen en faxen op. Ook moest
er nog een borg van een paar maandsalarissen betaald worden, maar met wat hulp van Petra
Rolvink van de ANWB is alles toch nog op het laatste moment geregeld. De zaterdag zijn we
nog bezig geweest met inpakken, maar op zondagmorgen zijn we vertrokken. We hadden onze
route door Oost Europa gepland en we hebben besloten om dat ondanks alle overstromingen
toch maar door te zetten. Dus eerst over de snelweg door Duitsland. Het weer was
schitterend dus we kunnen open rijden. Na ongeveer 400 kilometer zijn we de snelweg af
gegaan, en zijn we een camping gaan zoeken. 19/08 De volgende morgen was het weer ook
weer prima. Eerst nog wel de lange broek aan maar die kon al snel weer uit. Richting
Tsjechie. We wilden onder Dresden door, want daar zou juist nu het water het hoogste zijn.
Met behulp van de routeplanner de kleinste weggetjes opgezocht. Dat rijdt prachtig, maar
het schiet niet erg op, zodat we s’avonds nog steeds in Duitsland onze tent weer op
moesten zetten. 20/08 De volgende morgen al snel de grens
over. Deze grens leverde nog geen wachttijden op. In het noorden van Tsjechie ook weer met
de route planner de kleinste wegen opgezocht. Je schiet voor geen meter op maar het is wel
heel mooi rijden. Het weer was weer schitterend. De Tsjechische dames die de hele dag in
grote getale voorbij fietsten zagen er schitterend uit. Na een dag sturen kwamen we
uit op een camping die vol zat met Nederlanders. De eigenaar sprak zelfs ook wat woordjes
Nederlands. We zagen al snel dat iedereen hout aan het verzamelen was voor een
kampvuurtje. Dat leek ons ook wel leuk, maar dat hout sprokkelen is minder. Nadat we in
het restaurant van de camping lekker gegeten hadden met de nodige grote glazen wijn hebben
we dus maar wat hout gesprokkeld in de voorraden van de buren die al naar bed waren.
Gestolen goed gedijt nog steeds niet want het brandde voor geen meter. Er moesten de
nodige liters benzine aan te pas komen om het vuur aan de gang te houden. 21/08 De volgende morgen zat de gang er bij
het opruimen niet erg in, maar uiteindelijk vertrokken we weer van de camping. Het briefje
van duizend kronen waar Herman het vuur mee aangemaakt had wilde de campingbaas niet meer
accepteren, zodat we later nog een bank op moesten zoeken. Daar kreeg Herman een nieuw
duizendje, dus dat was weer geregeld. Na weer een mooie dag rijden begonnen er donkere
wolken te verschijnen. Vlak voor de Slowaakse grens brak de bui los, maar we hadden de
kappen er op tijd op staan. Even daarvoor reden we nog een verboden gebied in. 22/08 De volgende morgen scheen de zon weer,
dus de kappen konden er weer af. De lange broek moest nog wel even aan omdat de
temperatuur nog niet zo hoog was. We zaten al vrij dicht bij de Hongaarse grens. De grens
stelde niet veel voor, de douaniers wilden wel van alles weten over de auto’s. In
Hongarije kostte het eerste zoeken naar de goede weg wat moeite omdat de routeplanner niet
meer zo goed klopte als in de voorgaande landen. s’Avonds vonden we een camping in
een klein dorpje onder een kasteel. We hebben daar zelf een maaltje gekookt en zijn weer
op tijd naar bed gegaan. 23/08 Hongarije blijkt een vrij vlak land te
zijn. Nadat we de spullen opgeruimd hadden zijn we weer gaan rijden. Het schoot over de
vlakke wegen goed op. Het weer was weer schitterend. Op een gegeven moment moesten we een
rivier over. Het was op de kaart niet helemaal duidelijk of het een brug of een pontje
was. Het bleek dat het een brug was die gelijk op liep met het spoor. Het is wel een raar
idee om over de rails te rijden zonder uitwijk mogelijkheid. Er kwam gelukkig geen trein
aan dus we zijn alledrie weer veilig aan de overkant gekomen. 24/08 Toen we wakker werden was het weer
mooi weer. We keken bij het ontbijt nog even in het ANWB boekje en daar stond in dat
we toch geen visum nodig hadden. Het was nog maar 10 kilometer naar de grens dus we waren
er redelijk op tijd. De grenspost was flink groter geworden als 10 jaar geleden. Er stond
nu ook een file vrachtauto’s van vijf kilometer, maar daar konden we langs rijden. De
grens viel heel erg mee, de auto’s moesten even in de paspoorten geschreven worden en
toen konden we Roemenie in. We hebben iets grotere asfaltwegen gereden, want volgens de
kaart moest er een camping zijn ongeveer halverwege het land en dus moesten we een beetje
opschieten. De reacties van de mensen langs de weg waren geweldig. De hele dag hoorde je
gebrul en gefluit. 25/08 Toen we op zondagmorgen weer
vertrokken van onze kampeerplaats, werd ons plekje direct weer ingenomen door een stel
Roemenen die kwamen picknicken. Wij waren voor deze kampeerplek van onze oorspronkelijke
route af geweken en daarom besloten we toen maar om een binnendoor om de grote stad heen
te rijden. In alle dorpjes kwamen de mensen bij elkaar op de markt en als wij langskwamen
werden we bijna toegejuigd door de menigte. Op een gegeven moment werd de weg in een
dorpje onverhard. Het pad werd steeds slechter en het werd onderhand een jamboree achtige
route. Op een gegeven moment stropte Arno zijn Jeep ermee. Het bleek dat door het gehobbel
een draad van de ontstekingsunit was afgebroken, We hadden zo’n ding bij oms dus na
een bak koffie konden we weer verder. Het pad werd steeds slechter ( mooier) , na
een paar uur kwamen we weer op het asfalt. Ik merkte dat mijn automaat niet wilde
overschakelen naar de derde versnelling 26/08 Toen we s’morgens weer gewekt
werden bleek dat we midden op 27/08 Vandaag een rit door het noorden van Bulgarije, weer schitterend weer en redelijk goede asfaltwegen. De bevolking in de dorpjes lijkt hier nog armer dan in Roemenie. Om zes uur kwamen we aan op de camping waar we vroeger ook wel eens geweest waren. We zetten de tent neer en kochten bij de bar een koud biertje. S’Avonds het stadje in gelopen om te eten. Het toeristen wandel gebied begint al direct buiten de camping. Het is enorm opgeknapt vergeleken met vijf jaar geleden. Het zou in een Spaanse kustplaats niet misstaan. De prijzen zijn nog wel prima. Een halve Euro voor een grote bier op het terras en eten en drinken met z’n drieën voor 22 Euro. Na het eten bij de tent nog een biertje en dan naar bed. 28 en 29/08
ga naar: deel 1 deel 2 deel 3 deel_4 deel_5 30/08
Nadat de wekker om half acht was
afgelopen reden we even na negen uur weg. Naar de Turkse grens zouden we de grotere wegen
rijden, maar die werden al snel ook minder. We schoten toch vrij snel op dus rond twaalf
uur stonden we bij de grens.
31/08
Het was nog steeds bewolkt toen we
s,morgens met de trein de stad ingingen. We hadden gehoord, dat je vanwege de
01/09
Toen we de volgende morgen
wakker werden regende het pijpenstelen. Dat was niet zo gek, want de hele nacht lichtte en
rommelde het al in de verte. Ontbijt en tent inpakken gaat toch minder in de stromende
regen. Toen we alles in de auto’s hadden konden we vertrekken. De eerste honderd
kilometer was nog asfaltweg. Toen sloegen we rechtsaf de kleinere weggetjes in. Eerst nog
redelijke asfaltwegen, maar later worden de wegen steeds slechter. Op een gegeven moment
waren het meer jamboree paadjes dan wegen. Met behulp van de GPS en de computer konden we
steeds de goede richting bepalen. Het begon opeens enorm te regenen, Arno z’n
Jeep was afgeslagen en startte niet meer, maar het regende te hard om uit te stappen om de
sleepkabel vast te maken. Na een half uurtje schuilen onder de bikinitop werd het weer
droog. Het water stroomde inmiddels onder de Jeeps door. Arno deed nog een poging en zijn
Jeep startte weer.
02/09 Toen we van de inmiddels opgedroogde
kampeerplek vertrokken werd het pad werd steeds slechter, maar de richting was nog steeds
goed. Uiteindelijk kwamen we bij een dorpje waar een paar boswachters en houthakkers
03/09
Het ontbijt was, mede door de vorige avond vrij relaxed. Om elf uur reden we weg, met het plan om deze dag een flink eind op te schieten. We hadden dus een route over de grootste wegen op de kaart gepland richting de zuidkust. Dat zijn hier twee-of driebaans wegen waar je lekker kan opschieten omdat er weinig verkeer is. We begonnen eerst nog met een stukje offroad om een grote stad te ontwijken. Dat waren gravelpaden over een kale hoogvlakte waar je ook lekker door kon rijden. Daarna de snellere wegen over de hoogvlakte. De mensen onderweg zijn uitermate vriendelijk, Bij de pompstations krijg je elke keer thee of koffie ( dat gebeurt nogal eens want we moeten vrij vaak tanken ) en bij het restaurantje waar we onze lunch gegeten hebben werden zelfs al de auto,s gewassen.
04/09
05/09 De zon scheen toen we weer wakker
werden. Ik voelde me nog niet echt fris dus ik ben direct uit bed even in de zee gaan
zwemmen. Daar fris je behoorlijk van op, ook al is het water niet echt koud. Na het
ontbijt de Jeeps weer even nagelopen, wat kleine mankementjes opgelost maar verder
zag alles er goed uit
ga naar: deel 1 deel 2 deel 3 deel_4 deel_5 06/09 s’Morgens tijdens het
ontbijt begon het pas te regenen, we konden dus de tent weer kletsnat inpakken, boven de
zee zagen we een windhoos.
07/09 De dag begon weer met zonneschijn. 08/09
Het restaurant waar we s'avonds gegeten hebben was ook zo’n uitgeholde berg. Het eten smaakte goed,maar de zitplaatsen waren wat minder. Toen we ons eten op hadden zijn we dus snel weer vertrokken. Nog even het dorp in gelopen om brood te kopen voor het ontbijt van de volgende morgen. Ook nog even een internet cafe binnen gelopen om te kijken of het verslag al op internet stond. Eindelijk was het zover dat de vrienden en collega’s ook eens stukje verslag konden lezen. Eenmaal terug op de camping was het flink koud geworden. De eigenaars van de camping hadden ons overdag al uitgenodigd in de bar, maar dat hadden we toen nog afgeslagen, maar nu leek ons een lekker wijntje in een warme ruimte wel lekker. Toen we aankwamen was alles al donker, maar ze kwamen toch nog naar buiten, haalden de sloten van de deur en deden het licht aan. Na het eerste flesje wijn zijn we maar weer weggegaan om ze niet langer uit de slaap te houden. Zelf zijn we toen ook maar op tijd naar bed gegaan. 09/09 We waren na de lange nacht weer
vroeg wakker. De zon scheen weer volop dus de kappen konden weer van de auto’s. 10/09 De weg die we de vorige
dag gevonden hadden weer vervolgd. In het begin leek het aardig, maar er kwamen steeds
meer moeilijke passages in het pad. Op een gegeven moment zei Herman, die voorop reed, dat
het nu toch wel een beetje oppassen werd. 11/09
We begonnen de dag met eerst nog een
paar uur stof happen. Na anderhalf uur kwamen we weer op het asfalt. We wilden naar
Nemrut, daar moest een berg zijn met daarop oude uit steen gemaakte beelden. We hoopten
ook weer op een camping, omdat het na twee keer wild kamperen wel weer eens prettig is om
te douchen. Alles liep voorspoedig dus we waren net na de middag in het nationaal park. Na
eerst een tussen de middag een hapje moesten we nog een uurtje rijden om op de top te
komen. De laatste tien kilometer was de weg van een soort klinkertjes die erg slecht
gelegd waren. Toen we boven waren, waren wij en de jeeps totaal door elkaar gerammeld.
Boven was het nog een stevige wandeling naar de top.
12/09 De tent was dan s’nachts
wel goed droog gebleven, maar bij het ontbijt begon het weer te regenen. Ontbijt en tent
opbreken terwijl het regent blijft altijd vervelend. We kregen alles toch nog redelijk
droog in de auto’s en vertrokken richting Syrië. We namen de grote wegen om niet te
laat bij de grens te zijn. Het was toch nog zo’n tweehonderd kilometer en zo kwamen
we rond een uur of drie in de grensplaats aan. Het was nog even zoeken naar de grenspost.
Het zag eruit als een militaire wachtpost, maar na wat rond vragen bleek toch dat we daar
moesten zijn. Nadat onze namen in een schrift waren geschreven mochten we door naar de
echte grensovergang. We waren daar de attractie van het jaar. Een douanier heeft zelfs nog
een stukje in mijn Jeep gereden. Hij kreeg het stuur amper om. Hij vond dat ik wel flinke
spierballen nodig had om in zo’n ding deze rit te maken. Het was wel handig dat we de
enige klanten waren, want alles werd voor ons geregeld. Na een half uurtje konden we
verder naar de Syrische douane. Daar moesten we eerst verzekering voor de auto’s
kopen $40 per Jeep. Toen moesten de Jeeps tijdelijk ingevoerd worden. Dit was het moment
om de ‘Carnet de passage’ uit te proberen, wat overigens prima werkte.De
rompslomp met kenteken bewijzen en dergelijke was een stuk minder als anders.
13/09 De zon brandde ons al weer vroeg
de tent uit. Ook de vliegen die op elk stukje huid dat buiten de slaapzak uitstak gingen
zitten, waren een reden om niet langer te blijven liggen. De bezoeker van gisteravond had
wel gelijk gehad, want we waren lek gestoken door de muggen. We reden over brede
asfaltwegen door het woestijnlandschap. Echt veel te zien was er niet, maar het is wel
heel ontspannen rijden. Je moet alleen toch wel op blijven letten, want er zitten soms
diepe gaten in de weg. Ik heb dan wel het voordeel dat ik meestal als achterste rij. Dan
kan ik al zien dat de anderen afremmen of om de gaten heen rijden. We gingen naar Palmyra,
daar was een oud tempel complex wat goed bewaard gebleven moest zijn. Onderweg in de
steden zie je allerlei oude amerikaanse auto’s,
14/09
s’Morgens dus eerst de oude
tempels bezocht. Ik moet zeggen dat het best imposant was. Vooral omdat het zo goed in de
omgeving past. Om het terrein heen zie je eigenlijk geen moderne gebouwen, alleen maar
woestijn. Ik vond het eigenlijk mooier dan wat ik me herinnerde van de Akropolis in
Athene. Arno speelde gids door de toepasselijke delen uit de ‘lonely planet’
voor te lezen. Na een uurtje hadden we het toch wel gezien en vertrokken we richting kust.
We dachten een woestijnpiste te nemen, maar die bleek geasfalteerd te zijn. Een meevaller,
je hebt dan wel de imposante woestijnlandschappen en niet de stofwolken die daar bij
horen.
15/09
16/09 We zijn s’morgens naar Beirut
gereden om de Egyptische ambassade op te zoeken. Beirut blijkt toch een behoorlijk grote
en drukke stad te zijn. Na een half uurtje hadden we geen idee meer waar we zaten, maar
toen zagen we een bordje GM en Jeep parts. 17/09
18/09
We wilden toch voordat we Syrië
weer ingingen de Jeepers nog bezoeken. Het was niet zo erg ver van waar we zaten, dus dat
moest wel kunnen. Het kostte toch nog wel heel wat tijd, zodat we pas rond luchtijd daar
waren. Op zich kwam dat wel goed uit, nu konden we een echte “Jeepers burger”
nemen. Al snel kwamen er fotoalbums op tafel en ze vertelden over de offroad evenementen
die ze organiseerden. Na nog een drankje van het huis vertrokken we weer richting Syrië.
Om vier uur waren we bij de grens, het ging allemaal redelijk vlot en na een uurtje reden
we Syrië weer in. We hadden weer een camping op de kaart staan net onder Damascus. Dat
was niet zo ver, dat moest voor het donker wel te halen zijn. We zochten eerst een
binnendoor route. 19/09 Als eerste de tent opgeruimd, we
lieten de tafel met de ontbijtspullen nog staan om met de Syrische gasten te ontbijten. Ze
kwamen wel, maar ze hadden eigenlijk geen tijd voor een uitgebreid ontbijt. Na een bakje
koffie en het uitwisselen van adressen en wat souvenirs gingen ze weer aan het werk. Het
kwam ons wel goed uit, dan konden wij snel vertrekken richting Jordanië.
20/09 We werden gewekt door de zon en door
de vliegen. Het was ons al opgevallen dat er flink wat vliegen zaten rond de dode zee,
maar dit sloeg alles. Alles wat maar iets vervuild was zag zwart van de vliegen. Op de
bodem van een leeg bierflesje van de vorige avond zat een laag van twee centimeter dik,
door elkaar krioelende vliegen. Zolang je maar bleef lopen ging het redelijk, maar als je
een poosje op dezelfde plek bleef zitten zat je zelf ook onder de vliegen. We waren
zelf natuurlijk ook niet zo schoon meer na een paar dagen niet douchen. 21/09
We zouden een stuk
woestijn gaan rijden vandaag. Eerst boodschappen doen om alle voorraden weer op peil te
brengen. Je weet tenslotte maar nooit of je om één of andere reden langer in de woestijn
moet blijven.Daarna eindelijk Arno’s reserve wiel laten plakken die al een paar weken
lek achterop hing en toen de woestijn in. De woestijn hier is een enorme glooiende vlakte
bezaaid met stenen. Je kon overal goed rijden, dus we konden makkelijk de route die ik in
de GPS gezet had rijden. Herman
ga naar: deel 1 deel 2 deel 3 deel_4 deel_5 22/09
We hadden besloten om via de
grote weg naar Petra te rijden. We zaten alleen nog in de woestijn, dus we moesten eerst
nog bij de grote weg zien te komen. De rechte lijn naar de grote weg was precies in de
richting van de zon. Ik reed voorop, als in een Parijs-Dakar etappe met flink gang erin
richting snelweg. Na een poosje zag je in de verte de silhouetten van de tankwagens door
de woestijn gaan. Toen ik bij de weg aankwam zag ik een rechte streep asfalt, waar de
tankwagens met olie langs kwamen denderen. Het waren meest oud model Mercedes
vrachtwagens, met een grote platte olietank erachter. Het was een schitterend gezicht. Ze
vonden onze Jeeps ook leuk, dat merkte je aan het getoeter en gezwaai. Toen we alle
drie weer bij de snelweg waren hebben we eerst Herman zijn band nog geplakt en toen konden
we verder. De weg liep voor 150 kilometer verder door de woestijn, op een gegeven moment
was mijn benzine op. Uit de reserve tanks heb ik 20 liter in mijn tank laten lopen en ook
20 liter in Herman’s tank. Toen we weer in de bewoonde wereld waren konden we de
tanks weer vullen. Daarna was het nog een uurtje rijden naar Petra, de attractie van
Jordanië.
23/09
Vrij vroeg wakker geworden en ontbeten
om vroeg op pad te gaan naar Petra. We wilden immers s’middags ook nog naar Aqaba
rijden, de plaats waar de veerboten naar Egypte vertrekken. In Petra begon het inderdaad
met een flinke wandeling. Toen kwamen we bij een kloof van anderhalve kilometer lang. Met
de ochtendzon zag het er schitterend uit. Na die kloof kwamen we bij de eerste uit de rotsen gehakte gebouwen. Ook dit zag er prachtig uit. Toen begonnen we aan de wandeling door het gebied. De natuur was schitterend met overal knap gemaakte uit de berg gehakte voorgevels. Na een paar uur klimmen en klauteren hadden we alles wel gezien. De flessen water die we bij ons hadden waren toen ook wel allemaal leeg. Toen moesten we nog terug lopen door de kloof naar de hoofdingang. Toen we uiteindelijk bij de auto’s kwamen hadden we geen benen meer over. We dronken eerst de waterflessen die in de Jeeps lagen leeg, want door de wandeling terug hadden waren we wel een beetje uitgedroogd. De rest van de middag hield ik een droge mond Op de parkeerplaats stond nog een Nederlands stel met een toyota landcruiser. Zij waren al een jaar onderweg. Zij vonden het leuk om weer even Nederlands te kunnen praten. Ze vertelden ons en passant nog wel even over enorme bedragen die bij de Egyptische grens betaald moesten worden. We hadden al eerder van dat soort verhalen gehoord en werden er dus niet vrolijker van.We moesten toen nog even de was ophalen, die we de vorige dag bij een wasserette gebracht hadden. Toen we onze baal ingeladen hadden konden we vertrekken naar Aqaba. Het was een ritje van 130 kilometer, het kostte nog wel enige moeite om een camping te vinden. De campings bleken een stuk buiten de stad te liggen. Er waren er diversen zodat het toen weer moeilijk kiezen was welke we moesten nemen. Uiteindelijk kwamen we terecht op een leuk soort motel. Er waren hutjes en grote slaapruimtes, maar je mocht er ook je eigen tent opzetten. Je kon er ook eten en ze verkochten er zelfs nog een koud biertje ook. We besloten om maar een dagje te blijven staan, dan konden we op ons gemak informeren hoe het zat met de boot naar Egypte. 24/09
Na een zeer warme nacht een rustige
morgen. Op het gemak ontbijten en een beetje aan het internet verslag werken. Het werd al
weer snel warm, en de biertjes smaakten weer goed. Herman en Arno gingen inkopen doen en
informeren bij de haven. Ik bleef op de camping om wat onderhoud
25/09 De boot zou om twaalf uur
vertrekken en we moesten twee uur van te voren aanwezig zijn. De grensformaliteiten aan de
Jordaanse kant verliepen vrij vlot, zodat we een uur voor vertrek al aan boord waren en
26/09
We hadden de bedden al opgeruimd
en zaten al te ontbijten, toen we bedachten dat het toch wel een heel lekker plekje was om
nog een dagje te blijven. De camping zag er leuk uit en er was nog wat leven. Er zat een
mooi strand bij en nog een klein stadje met een paar restaurantjes ook. We maakten er een
lekker rustig dagje van. s’Middags nog een eindje rijden naar de ‘gekleurde
kloof’, die in de buurt was. We gingen met twee Jeeps, toen we aan het begin van de
weg kwamen die er naar toe leidde moesten we langs een militaire controle, ze lieten mij
eerst nog door, maar Arno moest stoppen. Na tien minuten moesten we toch allebei omkeren.
Toen zijn we maar terug gegaan naar de camping en hadden we dus nog meer tijd om te
zwemmen en dergelijke. Na het zwemmen dronken we de laatste biertjes op die we hadden.
27/09 We moeten een lange etappe rijden,
want we wilden in Port said , een haven aan de middellandse zee gaan informeren of er
veerboten gingen naar Europa. Het eerste deel van de route was door de Sinai. Het was een
schitterend 28/09 Toen we wakker werden bleek dat
de nachtelijke bezoekers toch iets minder vriendelijk waren dan we dachten, Arno zijn
portemonnee was weg. Gelukkig zat zijn paspoort er niet in, maar wel al zijn betaalpasjes.
Daar moest dus aangifte van gedaan worden. Dat moest dus ook maar in Alexandrië gebeuren
als Herman en ik naar veerboten gingen informeren. Naar Alexandrië moesten we dwars
door de Nijldelta. We hebben goed kennis kunnen maken met de Egyptische manier van
autorijden. Links en rechts inhalen mag allebei, als er tussen twee elkaar inhalende
auto’s nog ruimte is voor een derde gaat die er ook nog tussen. En dan moest bij
alles natuurlijk ook nog geclaxonneerd worden. Kortom één grote chaos. Zonder het echt
in de gaten te hebben 29/09 Toen we uit bed kwamen kwam er een vrouwtje aanlopen uit het huis wat achter op het terrein stond. Ze keek vertwijfeld naar ons en ging toen controleren of we niets kapotgemaakt hadden. Toen we haar een paar Egyptische ponden gegeven hadden ging ze weer. Later kwam ze nog terug met een schaal dadels, het kamperen zou dus wel goed zijn. Toen vertrokken we naar de piramides. We hadden verwacht dat de piramides in de woestijn stonden, maar ze stonden aan de rand van Cairo. We gingen eerst onze tent op de camping zetten. We hadden wel een gids nodig om de camping te vinden. Toen we de tent neergezet hadden gingen we naar de piramides. Eerst liepen we het rondje, maar we wilden de Jeeps met de piramides op de foto. Het bleek dat je voor een paar pond extra het terrein op kon met de auto. De foto kon dus gemaakt worden. Toen dat gebeurd was gingen we terug naar de camping om ons voor te bereiden op de lange etappes die we te gaan hadden. Hier dan de foto waar het allemaal om ging. ga naar: deel 1 deel 2 deel 3 deel_4 deel_5 30/09
We gingen aan de terugreis beginnen.
Vandaag een etappe terug naar de rode zee. Alles liep voorspoedig. Het was één van de
heetste dagen van de vakantie, af en toe 40 graden. We kwamen nog voor donker aan in
Nuweba. We kozen een andere camping dan de vorige keer. Er was ook een restaurant zodat we
ook nog lekker konden eten en een biertje drinken. We waren daar wel een uur te vroeg,
want het bleek dat weekend wintertijd geworden te zijn.
01/10
We waren al weer vroeg uit bed, dus om
half negen stonden we al aan de grens. De Syrische uit grens ging vlot, maar bij de Turken
begon de ellende. Behalve de Carnet de Passage wilden ze ook de kenteken bewijzen zien.
Arno had die niet meer, want die zat in zijn gestolen portemonnee. Het aangifte formulier
moest van het Arabisch naar
.
Een mooie rit door Midden Italië
richting Pisa. Toen we om half vijf s’middags bij Pisa aankwamen vonden we het nog te
vroeg om naar een camping te gaan.
Het was een fantastische reis, De
Jeeps hebben de 16000 kilometer die we gereden hebben prima doorstaan. Een paar
kleinigheidjes zoals een losse draad of een losgesprongen slang en een kapot kruisje,
verder geen serieuze problemen gehad. We hebben er in die weken heel wat brandstof
doorheen gestookt. In het totaal met de drie Jeeps schat ik zo’n 8000 liter. Gelukkig
werd het steeds goedkoper hoe verder we weg gingen. Het goedkoopste was het in Egypte,
waar een liter benzine 22 eurocent kostte. ga naar: deel 1 deel 2 deel 3 deel_4 deel_5
|
||||
|
We vonden een camping bij een manege, waar we voor de
eerste keer onze nieuwe tent op konden zetten. We hadden overdag al een flink maal gegeten
dus ’s avonds konden we het met een paar boterhammetjes doen. We moesten nog wel de
stickers op de auto’s doen die ik gemaakt had met het logo dat ik voor deze reis
gemaakt heb (zie boven).
De
camping waar we terecht kwamen, op 10 kilometer van de grens, stond vol met Zwitsers die
alles wilden weten over onze Jeeps. Bij hun kwamen alle herinneringen weer boven over de
militaire dienst toen ze met Kaiser Jeeps reden.
En natuurlijk de nodige liters
wijn voor de stokers. Uiteindelijk hebben we de half opgebrande stammetjes maar
teruggelegd bij de buren, die de zich de volgende morgen bleven verbazen hoe dat hout
verbrand kon zijn.
Toen we de borden zagen
zijn we snel omgekeerd, maar we kwamen de soldaten die ons achterna gereden waren al tegen
op de terugweg. Op de camping in Slowakije koelde het door de regen snel af. We besloten
om maar bij het restaurant aan de overkant van de weg te gaan eten. Daarna zijn we vroeg
naar bed gegaan omdat het niet erg lekker buiten zitten meer was.
Later moesten we nog wel met een
pontje waar net vier auto’s op konden. Ook dat liep weer goed af zodat we al redelijk
op tijd , na nog een lekker maal genuttigd te hebben, weer een camping konden zoeken. We
kwamen uiteindelijk op een camping, vlak bij de Roemeense grens waar we 10 jaar geleden
ook al eens geweest waren. We hebben weer zelf een maaltje gekookt en een biertje genomen.
Later zijn we in het barretje van de camping nog een biertje wezen nemen om de laatste
muntjes op te maken. Dat werden er wel een paar meer want een halve liter bier kostte
omgerekend maar 62 eurocent. Morgen moeten we de eerste “moeilijke” grens over.
We hebben nog geen visum voor Roemenië, wat we volgens mij wel nodig hebben, dus we zien
wel hoe lang dat gaat duren.
Sommige
meisjes gingen totaal uit hun dak als we langskwamen. Rond lunchtijd zijn we gestopt bij
een hokje waar snackbar op stond. Het meisje daar begreep het woord snack zelf niet, maar
toen ik in het boekje “hoe en wat in het Roemeens” eten aangewezen had kwam ze
met twee soorten worst die ze kon bakken. Nadat ik ook nog brood aangewezen had in het
boekje kwam het helemaal voor elkaar. Na het heerlijke maaltje wilden we betalen met
500000 lei, (ongeveer 30 euro). Dat was een probleem, want ze moest het hele dorp door
voor het wisselgeld. Toen dat geregeld was konden we weer verder. De lucht werd heel erg
donker , maar gelukkig moesten we nog een keer afslaan de andere kant op, toen reden we
weer weg van de bui. Toen het donker begon te worden bleek de camping op de kaar er dus
niet meer te zijn. We moesten dus een wild kampeer plekje zoeken. Na een kwartiertje
zoeken vonden we een weilandje bij een beek waar we de tent op konden zetten. Er werd hout
uit de beek gevist voor het kampvuur maar na een paar uur knoeien brandde het natte hout
toch. Alle wolken waren inmiddels weer verdwenen dus de Jeeps konden weer open blijven
staan. 
en ik rook ook een vreemde lucht. Toen we stopten zag ik een
enorme plas olie onder mijn auto. Het bleek dat er een slang van de oliekoeler af was
gebarsten. Ik had een blik ATF bij me dus ook dat kon weer aangevuld worden zodat we weer
verder konden. Inmiddels waren er zeer donkere wolken op komen zetten en begon het te
regenen. De kappen moesten er dus op. De route bleef nog steeds onverhard en werd dus
steeds slechter. We reden een schitterende offroad route door de Transsilvanische alpen,
dus we verwachtten elk
moment graaf Dracula tegen te komen. We hebben hem niet gezien maar zijn kasteel wel en
vleermuizen zaten er ook genoeg. Aan het einde van de middag toen we weer afgedaald waren
naar zo’n 500 meter (de hoogste col was 2150) werd de temperatuur weer wat aangenamer
en vonden we een goede kampeerplek. We hebben weer een maaltje gekookt en een
kampvuurtje gemaakt. Graaf Dracula hebben we nog steeds niet gezien, dus we
gaan met een gerust hart slapen.
voldoende dus het werd het beste
vuur tot nu toe. We hadden alledrie wel het idee dat we aan een dag rust toe waren, dus we
besloten de volgende dag toch echt naar de toeristen kust bij Burgas te rijden.
Als we wakker worden is het weer heerlijk weer.
Alles doen we superrelaxed. Als we om elf uur klaar zijn met het ontbijt kunnen we direct
door met de gekoelde biertjes van de bar. Na een paar biertjes moeten we toch wel wat gaan
doen. De auto’s moeten op deze “rustdag” gecontroleerd en doorgesmeerd
worden na de eerste 3000 kilometer en de was moet worden gedaan. We hebben inmiddels een
enorme baal vuile was en op de camping zijn geen fatsoenlijke wasbakken. We kwamen op het
idee om één van de extra reserve banden met behulp van een dekzeil te vullen met water.
Er ging ongeveer 60 liter water in, dus we konden al onze was in één keer inweken. Aan
de Jeeps vonden we geen problemen dus we konden van onze rustdag gaan genieten. Het was
toen alleen al vijf uur s’middags, dus we besloten om er nog maar een extra rustdag
aan vast te plakken. s’Avonds weer bij een restaurantje lekker gegeten en daarna bij
de camping bar nog een paar biertjes. 
;De volgende morgen weer hetzelfde relaxte ontbijt maar nu verder
geen dringende bezigheden. Ik ben even alle extra benzine jerrycans achter op mijn jeep
gaan vullen. De benzine is volgens de ANWB gids hier veel goedkoper als in Turkije, waar
we morgen naar toe gaan. Vanmiddag nog even zwemmen en het eerste deel van het internet
verslag verzenden. Morgen weer verder naar Istanbul. Toen we s’middags in de stad
liepen zagen we een Jeep Wrangler rijden. Dat was vrij opvallend want we hadden in
Bulgarije nog geen Jeeps gezien. Later toen we weer op de camping waren kwam er een jongen
op een quad die probeerde te vertellen over zijn vriend met een Jeep. 
Na een kwartiertje kwam de
Wrangler die we gezien hadden de camping op rijden. Eén van de jongens die er in zat kon
goed engels en vertelde van alles over hun Jeep. Ze deden ook aan offroad racen en de Jeep
was behoorlijk goed geprepareerd hoewel onderdelen hier moeilijk te krijgen zijn. Ze
vonden onze zelfbouw jeeps prachtig. Na een paar biertjes en het uitwisselen van internet
adressen vertrokken ze weer. s’Avonds weer in de stad gegeten en de wekker
gezet want de etappe naar Istanbul was vrij lang.
Bij de turkse grens moet je altijd allerlei loketjes langs waar allerlei
zaken in je paspoort moeten worden geschreven. Na een uurtje en verschillende miljoenenen
lira armer konden we door. Toen ik de computer weer open deed was er een deel van
het scherm zwart. Toen ik beter keek zag ik dat er een scheur in de display zat. Ik denk
dat een nieuwsgierige douanier hem heeft geprobeerd open te klappen zonder de
vergrendeling los te maken. Inmiddels doet het scherm het weer, maar is het helemaal
diagonaal door gescheurd. Ik hoop dat hij het blijft doen want ik heb hem nodig om de
foto’s op te slaan. In Turkije schoot het redelijk op en dus haalden we tegen de
verwachting in Istanbul. Ook in Turkije bleek weer volop gas te koop te zijn. Bij Istanbul
stonden een paar campings op de kaart maar het kostte een paar uur om er één te vinden.
Uiteindelijk vonden we een camping na het raadplegen van de lonely planet gids. In het
donker en bij stormachtige wind hebben we de tent opgezet. Het bleek dat we vlak naast de
start en landingsbanen van het vliegveld stonden.
De landende vliegtuigen vlogen vlakbij ons langs.
We blijven hier een dag staan om Istanbul te bezoeken. Tijdens het eten klaarmaken begint
het te regenen, dus ik heb onder de paraplu zitten eten.
verkeerschaos beter
niet met de auto de stad in kon gaan. Het leek achteraf nogal mee te vallen, maar een
ritje in een Turkse trein is ook een ervaring op zich. De mensen springen er in of uit als
de trein nog flink snelheid heeft en de kinderen doen aan treinsurfen buiten de deuren. We
hebben niet gezien dat twee treinen elkaar tegen kwamen, dat had nog wel spannend kunnen
worden. In Istanbul de gebruikelijke toeristen bende. Mc donalds en Burger King recht
tegenover het centraal station en mensen van allerlei nationaliteiten die druk bezig zijn
om alle bezienswaardigheden op één dag te bekijken. Wij wilden na de treinrit eerst eens
beginnen met een 
glaasje
bier, maar dat viel nog heel niet mee. Alle terrasjes waren bij koffie shops, wat daar
betekend dat ze alleen koffie en thee verkopen. Na een half uurtje rondwandelen vonden we
toch een terrasje waar we een biertje konden kopen en dat werden er dus direct twee. We
zochten in de lonely planet gids een paar bezienswaardigheden uit en die hebben we
bekeken. Met tussendoor nog een paar terrasjes en een bezoekje aan een internet cafe was
de dag al weer aardig voorbij. We besloten niet s’avonds in de stad te blijven, maar
eerst terug te gaan naar de camping om te douchen en de route voor de volgende dag te
bepalen. Op de camping ook nog even een snelle controle van de Jeeps. Alles zag er goed
uit dus we kunnen met een gerust hart het binnenland van Turkije in`.
We konden verder het pad naar boven op wat inmiddels veranderd was in een
stromende rivier. Toen we nog een half uurtje gereden hadden hoorden we krakende geluiden
uit de aandrijflijn van Arno’s Jeep. We besloten maar om kamp te maken toen we een
enigszins vlak plekje zagen waar we de tent op konden zetten. We hadden net het grondzeil
liggen toen barstte er een enorme onweersbui los. Herman was tot op zijn onderbroek toe
nat toen hij de haringen in de grond had. Toen de tent eenmaal stond kwam het onweer wel
erg dichtbij. We hadden op Discovery channel ooit gezien dat een softtop met een
frame en rollbar toch nog wel redelijke bescherming geeft tegen blikseminslag, dus we
gingen in de auto’s zitten. Toen ik met een lekker muziekje in mijn Jeep zat
realiseerde ik me dat er wel tachtig liter benzine achter mijn hoofd op de rollbar zat,
dus dat veilig inde auto zitten was ook betrekkelijk. Gelukkig werd het na een uurtje weer
droog. We maakten het kampvuur vast aan om Herman zijn slaapzak bij te kunnen drogen en zo
werd het toch nog wel een lekkere avond.
De volgende morgen was het nog steeds droog. 
Het krakende geluid bij
Arno’s Jeep bleek een versleten aandrijfaskruisje te zijn, dus dat was simpel
te vervangen en dus konden we weer met goed werkende Jeep vertrekken.
stonden. Zij konden ons
vertellen in welke richting we moesten gaan om bij het volgende dorp op de route te komen.
Voor een paar kilometer werd de weg wat beter, maar al snel kwamen we weer op echte
jamboree paadjes. 
De
hele dag ging het zo door, dat is prachtig rijden maar kennelijk is dat toch vrij
slopend, want aan het einde van de middag werden de gesprekken over de bakkies steeds
chagrijniger. Ik vond een route naar een iets grotere weg en toen we daar op kwamen
hebben we snel een plaats voor de tent gezocht. Het was een heel mooi vlak plekje en er
lag hout genoeg om een vuurtje te maken. De vorige avond zaten we zonder bier en wijn,
maar vandaag waren we door een grotere plaats gekomen waar we alles weer konden aanvullen.
Dat was goed te merken want de stokers waren zeer enthousiast. 
Op een gegeven moment waren de
vlammen bijna twee meter hoog. Het vuur lag vrij dicht bij de tent maar alles ging goed.
Om half drie zijn we allemaal met een redelijke slok op naar bed gegaan. 
Aan het eind van de middag gaan we weer van de weg af. We moeten een kleine
oversteek maken om bij de grote weg naar de kust te komen. We denken op een gegeven moment
het juiste pad gevonden te hebben, maar het blijkt een rivierbedding te zijn die door het
water zover uitgesleten is dat het pad niet meer te vinden is. Na een paar uur
spectaculair terreinrijden besluiten we onze tent maar op te zetten in de rivierbedding.
Al snel komen er een
stel Turkse jochies uit het dichtstbijzijnde dorp aanlopen. Zij weten wel een huis even
verderop waar we kunnen slapen. Wij besluiten toch maar onze tent maar op te zetten
en onder de goedkeurende blikken van de jongens wordt het kamp weer gemaakt. We proberen
nog van de jongens te weten te komen of de rivier nog doorloopt tot het volgende dorp,
maar mede door het taalprobleem wordt dat niet echt duidelijk. Als het donker wordt gaan
de jongens weer terug naar het dorp. Wij maken het kampvuur weer aan en nemen nog een
biertje. Het wordt wel een rustiger avond dan de vorige.
We hebben besloten toch nog een stuk door de rivier
verder te rijden. Steeds gaat het weer een stukje maar dan komt er weer een passage die
eigenlijk niet kan als je 4000 kilometer van huis bent. We besloten dus toch maar terug te
gaan naar de hoofdweg. Na weer anderhalf uur terug rijden zijn we bij de hoofdweg met alle
Jeeps nog rijdend. We besluiten om verder de grote wegen naar de kust te nemen en dat
schiet lekker op. De wegen zijn zeer goed, alleen naar de steigingspercentages kijken de
turken niet zo erg. We rijden door schitterende landschappen tot 1800 meter hoog, wat wel
wat koud is in shirt en korte broek.
Toen we bij de kust aankwamen zijn we bij het eerste
campingbord afgeslagen. We kwamen op een klein campingkje direct aan de zee. We
waren de enige kamperende gasten, maar er was wel een restaurantje en een douche. Na
drie dagen is het heel erg lekker om te douchen, ook al is het water koud en zit er geen
douchekop op. Na aankomst 
nog een paar biertjes genomen en toen gegeten bij het restaurant. Rijkelijk
veel wijn gedronken, maar morgen kunnen we toch uitslapen.
s’Middags naar Side geweest, een echt toeristen oord waar alle
vliegvakanties naartoe gaan. Daar in diverse internet cafe’s geprobeerd een stuk van
het verslag te mailen, maar dat wilde niet lukken. Toen we s’avonds weer op de
camping waren wilden we niet weer bij het camping restaurant gaan eten. Na een half uurtje
dwalen over de onverlichte paadjes rond de camping kwamen we uiteindelijk bij de
buurcamping uit. We waren bijna de enige gasten in het restaurant. De turkse eigenaar en
zijn vriendin hebben ons de hele avond aan de praat gehouden over allerlei zaken. Toen we
over het strand naar onze eigen camping liepen (ongeveer 50 meter) wisten we precies
hoe hun over het leven dach
ten. Ze hadden ons ook nog een naam gegeven van een camping in Capadocie,
hetgebied waar we de volgende dagen heen zouden rijden. Dat is wel weer handig. Toen we
weer bij de tent zaten waren er steeds meer bliksemflitsen te zien boven de zee. We hebben
de bikinitops voor de zekerheid maar op de Jeeps gezet.
Het leek even of hij onze kant op kwam, maar dat viel uiteindelijk mee. We
wilden redelijk snel naar Kapadocie, dus we zouden grotere wegen nemen, maar we wilden ook
niet de hele kustweg uitrijden. We zagen op de kaart een klein rood stippellijntje staan
en dat wilden we opzoeken. Voor het eerste deel lukte dat redelijk, maar het eindigde in
uren zoeken naar het goede pad het bos uit. 
De routes waren weer schitterend en toen het s’middags
begon te regenen werden ze nog erg glibberig ook. Je moest goed uitkijken om niet met Jeep
en al het ravijn in te rijden. Uiteindelijk vonden we de hoofdweg weer en na zo,n honderd
kilometer hebben we weer een kampeer plek gezocht. Toen de tent net stond begon het weer
te regenen. We hadden gelukkig de extra luifel aan de tent gezet, dus we konden met
z’n drieën droog een biertje nemen. Het werd gelukkig snel weer droog, 
Arno ging hout zoeken
en na een kwartiertje brandde er een lekker kampvuurtje. De avond werd verder gevuld met
eten en een lekker biertje of wijntje. Ik werkte nog wat verder aan het internet
verslag. We gingen tenslotte naar een toeristisch oord, daar moest wel weer een internet
cafe te vinden zijn. 
Het was alleen niet
echt warm, want we reden steeds op ongeveer 1200 meter hoogte. We namen deze dag echt de
grotere wegen, dus we schoten lekker op. De wegen waren kaarsrecht door het saaie
landschap. Je zou niet zeggen dat we op weg waren naar de fraaie rotspartijen van
Kapadocie. Toen we het nationaal park naderden begonnen er inderdaad hier en daar wat
fraaie rotspartijen te verschijnen. Toen we echt het gebied in reden zagen we direct de
prachtige uitzichten en de in de rotsen uitgegraven dorpjes. Ik ben eerst maar even
gestopt voor een paar foto’s.
We hebben de eerste camping genomen die we zagen. Het was een
plateau camping waar we direct naar de bovenste verdieping gestuurd werden. We hadden een
plek met prachtig uitzicht op de vallei met de speciale rotsen en holwoningen. Toen we de
tent hadden staan en na het welkomstbiertje en de heerlijke douche (was weer nodig na een
paar keer wild kamperen), hebben we op aanwijzing van de campingbaas een restaurantje
opgezocht. Ze serveerden daar pottery kebap, door mijn binding met de keramische industrie
was ik wel benieuwd wat ik me daar bij moest voorstellen. Het bleek een maaltijd met vlees
te zijn die werd bereid in een stenen kruik. Om het eten te serveren moest de hals van de
fles afgeslagen worden. De hele tuin van het restaurant lag dus ook vol met kapotgeslagen
kruiken. Het smaakte in ieder geval prima. Op de TV zagen we dat Turkije met 3-0 van
Slowakije won. Wij waren ook heel benieuwd naar het resultaat van Oranje tegen Wit
Rusland, maar op de wereldontvanger die ik bij me had kon ik geen verslag ontvangen. Later
toen we bij de tent terug waren hoorden we op het nieuws dat Oranje ook met 3-0 gewonnen
had, dus daar konden we nog een biertje op nemen.
We bleven een dag op deze camping want we wilden de
mooie omgeving hier nog wat beter bekijken. Eerst zocht ik een internet cafe op om het
verslag te verzenden, wat nu eindelijk lukte. Toen ik terug was nog even de gebruikelijke
Jeep check-up en ook nu was alles weer in orde. Daarna kwam de familie van de eigenaar
langs. Toen ze de computer zagen wilden ze direct op de foto met de Jeeps. Het werd een
uitgebreide fotosessie, die ik ook nog op diskette moest zetten voor de familie.
s’Middags zijn we het dorp in gelopen en hebben we het openlucht museum bezocht. Het
zag er allemaal schitterend uit. Met af en toe een hapje en een Efes biertje er tussendoor
is zo’n dagje cultuur nog wel te doen. Toen we s’middags weer terug waren op de
camping begon het weer te regenen. Het waaide ook nogal hard van de verkeerde kant, zodat
er maar één droge zitplaats was onder de dubbele luifel.Herman en Arno gingen dus maar
in de tent zitten. Konden ze ook het lekkende dak een beetje in de gaten houden. De vorige
keer lekte de tent flink, maar nu leek het mee te vallen. Toen het weer droog geworden was
zijn we de stad weer ingelopen om te eten. We hebben nog over diverse bezienswaardigheden
gehoord die we morgen op de route gaan bekijken.
We gingen eerst nog een
rondje door het nationaal park voor wat foto’s en dan nog naar een ondergrondse stad
die 25 kilometer verderop lag. De ondergrondse stad was wel heel leuk om te zien, de
mensen waren vroeger kennelijk wel wat kleiner, want toen wij een half uurtje door de
gangen gelopen hadden, kregen we het in de rug van het gebukt lopen. Daarna wilden we
grote wegen rijden naar Nemrut. Een plaats die interessant is vanwege de uit de bergen
gehakte beelden. Op de wederom kaarsrechte wegen schoten we goed op. In de middag dachten
we een binnendoor weggetje te ku
nnen nemen. Het eerste stukje lukte vrij aardig, maar toen
begonnen we te dwalen. Na twee uur rondrijden over paadjes die je soms nauwelijks meer weg
kunt noemen. En na twee keer van verschillende kanten in hetzelfde dorp aangekomen te
zijn, dachten we de goede weg weer te hebben gevonden. Het was inmiddels wel bijna donker,
zodat we maar weer een plekje gezocht hebben om de tent op te zetten. 
Dat bleek wel, want even later stond hij muurvast op een enorme
steen. Na een half uurtje lieren en graven was Herman voorbij het moeilijke punt. We
waren alle drie blij dat de Jeep nog heel was en niet het ravijn in gegaan was. We
besloten dat Herman eerst maar verder moest rijden om te kijken hoe het pad verder
liep. Al snel meldde Herman over de bak dat het geen zin had de andere Jeeps ook voorbij
dit punt te krijgen, want even verderop was het weer hetzelfde liedje. Wij gingen dus maar
door met graven en stenen stapelen om het pad wat beter begaanbaar te maken voor de
terugweg van Herman. Na een poosje meldde Herman door de bak dat hij de terugweg
niet meer kon vinden. Ik ben hem toen tegemoet gelopen en zag hem al weer snel rijden.
Toen we weer terug waren bij de moeilijke bocht waren er inmiddels overal vandaan
plaatselijke bewoners op komen dagen. Onder het toeziend oog van de plaatselijke jeugd
werd het nog een spannend half uurtje om al de Jeeps weer op het goede spoor te krijgen.
Toen we uiteindelijk terugreden zaten de Jeeps stampvol met Turkse jeugd die mee terug
naar het dorp wilde rijden. 
Bij het dorp alles er weer uit gezet en toen de grote weg weer opgezocht. Na
een paar honderd kilometer grote weg konden we weer kiezen. Honderdvijftig kilometer grote
weg, of vijftig kilometer kleine wegen. We kozen voor de kleine wegen, maar om in een
grote stad de afslag te vinden kostte al een half uur. Toen we eindelijk de goede kant op
dachten te rijden begon het te regenen. Ik deed mijn computer met routeplanner dicht om
hem voor het naar binnen spattende water te beschermen, maar toen ik hem na een
kwartiertje weer open deed, zag ik dat we de verkeerde kant op reden. Het gevolg was weer
drie kwartier zoeken om weer op de goede route te komen. Toen we weer op de goede weg
waren bleek dit een goede asfaltweg te zijn. We kregen weer hoop dat we de camping die we
voor die avond op het oog hadden zouden gaan halen. Opeens bij een dorpje werd de weg weer
een onverhard pad en toen werd het al snel duidelijk dat het wel weer wild kamperen zou
worden. We vonden een plekje en hadden de tent net staan toen het begon te regenen. Na een
paar biertjes en een lekkere warme maaltijd slaat de vermoeidheid snel toe. Het typen van
dit verslag werd deze keer vergezeld door het gesnurk van de medereizigers die vroeg naar
bed gegaan zijn.We hebben besloten om de volgende dag toch maar de grote beeldhouwwerken
te gaan bekijken en dan ’s avonds naar de camping te gaan en dan een dag later naar
de Syrische grens. Ik heb nadat ik het verslag tot zover af gemaakt had nog een biertje
genomen en ben toen ook maar naar bed gegaan. 
De beelden waren kleiner als ik me had
voorgesteld,dat viel me iets tegen, maar het uitzicht was geweldig. Na een kwartiertje
hadden we het wel weer gezien. We wandelden weer terug naar de auto’s. Tien kilometer
onder de top hadden we een camping gezien en daar zijn we maar naartoe gereden. Na een
kopje thee bij de campingbaas hebben we de tent opgezet. Herman en en Arno hebben ook nog
wat aan deauto’s gerommeld. Toen de Duitse buur onze vetspuit zag liggen wilde hij
hem even lenen. Ik heb hem even geholpen om zijn Nissan terreincamper door te smeren. Na
een paar biertjes eind
elijk douchen. Het was alsof er een schil van je afviel. s’Avonds in het
restaurant gegeten, in het restaurant zaten ook de andere Duitse gasten. Toen het begon te
regenen was iedereen in rep en roer, behalve die drie Jeepers die lekker rustig bleven
zitten. Later bij de tent bleek dat deze keer binnen alles nog droog was. De tent gaat het
eindelijk beter doen.
Het in het Arabische
schrift opschrijven van onze namen zorgde voor nog wat lachwekkende momenten. Het meest
lachwekkende moment was toen een douanier een formulier aan het invullen was en aan Arno
de naam van zijn moeder vroeg. Toen hij na een poosje nadenken het antwoord schuldig moest
blijven barstte het hele kantoor in lachen uit. Echt belangrijk was het waarschijnlijk
niet, want hij ging gewoon verder met de volgende vraag. Toen alle formulieren ingevuld
waren konden we Syrië in. Er was geen bank bij de grens dus we konden niet wisselen. Ik
moest wel tanken, dat moest dus maar in dollars. Ik wilde niet opgelicht worden, dus ik
was zeer terughoudend. Uiteindelijk kon ik uit de gebaren en het schrijven in het stof op
mijn Jeep opmaken dat ik voor een dollar twee liter benzine kon krijgen. Ik wist nog niet
of ik dan alsnog opgelicht werd, maar ik vond het een prima prijs. 
Voor 25 dollar zat mijn tank weer
vol. Het eerste stuk in Syrië waren onmetelijke vlaktes. Het kostte dus wel moeite om een
kampeer plekje te vinden, dat een beetje uit het zicht lag. Uiteindelijk lukte dat toch
wel. We hebben nog wel wat bezoek gehad, die hard moesten lachen om die buitenlanders die
in de middle of nowhere tussen alle ongedierte ingingen slapen. We hebben het toch gedaan
en kennelijk gaat het prima, want de anderen zijn zo te horen al weer in diepe rust
terwijl ik mijn verslag zit te typen. 
vrachtwagens die bij ons al
lang uitgestorven zijn en allerlei versierde busjes, brommers en opgesmukte driewielers.
Dat krioelt dan allemaal door elkaar heen alsof er geen verkeersregels bestaan. Op een
gegeven moment gaan we tanken ergens midden in een stad. Het plein voor het pompstation
staat in een paar minuten vol met tientallen kinderen. Het enige wat ze in het engels
kunnen zeggen is’what is your name’ en ‘how are you’. Als je dan een
keer je naam gezegd hebt blijven ze die continu herhalen.Vooral de ‘reus’ Herman
vinden ze zeer interessant. Na 10 minuten zitten alle tanks weer vol inclusief mijn
reserve jerrycans. Als we wegrijden blijkt dat ze eigenlijk toch wel wat meer van ons
wilden. Een regen van stenen krijgen we achter ons aan. Het volgende pompstation zoeken we
wel buiten de stad. Als we in Palmyra aankomen en wat zoekend rondrijden worden we direct
aangeklampt door allerlei lui die ons willen helpen. We kunnen overal slapen en eten, maar
wij willen gewoon kamperen. Op een gegeven moment is er iemand die ons een camping wijst. 
We moeten dan
natuurlijk wel even bij hem komen thee drinken en wat dadels van hem kopen. De camping
blijkt vlak naast de oude tempels te zijn, dus we besluiten om eerst de tent op te zetten
en de laatste biertjes en wijn te nuttigen. De volgende dag kunnen we voor vertrek wel
even door de ouwe zooi heen lopen. s’Avonds in het stadje blijkt er één gezellige
straat te zijn met winkeltjes en terrasjes. We hebben daar lekker gegeten met uitzicht op
de straat waar een constante stroom van aparte voertuigen doorheen rijdt. 
We kwamen
tegen de avond aan bij een hotel met camping vlak bij een kasteel wat we nog wilden
bekijken. In het restaurant konden we zelfs nog een paar Syrische biertjes kopen. Ze
smaken niet geweldig maar het is beter dan niets.
De
mensen waren zomogelijk nog vriendelijker dan de Syriërs, hoeveel keer ik ‘Welcome
to Lebanon’ gehoord heb was niet te tellen. Dat ging trouwens de hele tijd in Libanon
zo door. Tot aan de soldaten en politiemensen op straat aan toe blijft iedereen je welkom
heten. Uiteindelijk vielen de grensformaliteiten niet tegen.Wel heel wat schrijfwerk, maar
de kosten waren maar zeven dollar per auto, een koopje. Weer werd de bagage totaal niet
gecontroleerd. We reden af op een camping 30 kilometer boven Beirut, die in de lonely
planet beschreven stond. Het zou een korte etappe worden. Na een heerlijke hamburger, die
hier weer te krijgen was en het kopen van een doos Heineken bier, kwamen we in het
plaatsje waar de camping moest zijn. Na een paar keer heen en weer rijden hadden we de
camping nog niet gevonden. Aan een politieman gevraagd en die zei “ 10 minuten terug
en dan bij een groot bord links”, weer geprobeerd, weer niet gevonden. We hadden
inmiddels wel een veldje gezien waar we zouden kunnen kamperen. 
We wilden hier een dag blijven
staan, dus we hadden liever een echte camping. Op de kaart stond er één vlak bij Beirut.
Het was pas vijf uur dus dat was nog wel te halen. Het was ontzettend druk en tegen
zevenen waren we in Beirut, zonder een camping gevonden te hebben. Met de wetenschap dat
het na een kwartier donker zou zijn besloten we toen maar terug te gaan naar het veldje
wat we eerder gezien hadden. Na een donkere intensieve rit door de verkeerschaos van de
kustweg waren we om 8 uur weer terug. Toen we net onze tent aan het opzetten waren kwam de
beheerder van het strandtentje dat bij het veldje stond naar ons toe. Hij vertelde ons dat
we daar niet mochten kamperen. Hij wist echter ook niet waar de camping dan wel was, dus
voor deze nacht mochten we wel blijven staan. Later kwam hij vertellen dat hij met zijn
baas gebeld had en dat we wel langer mochten blijven. Ook nodigde hij ons uit bij hem in
de strandtent te komen eten. Hij woonde samen met zijn broer bij het tentje. We hebben er
gezellig zitten eten en in het Frans kon hij ons van alles vertellen over Libanon. Toen we
weer bij onze eigen tent terug waren besloten we toch om maar dag te blijven staan.
Arno had een zender voor de temperatuurmeter van zijn jeep
nodig, dus dat kwam goed uit. Ze hadden daar de goede temperatuurzender en ze konden ons
ook de weg naar de ambassade nog uitleggen. We reden daarna vlot naar de ambassade. We
wilden daar vragen hoe het zit met vierwiel aangedreven auto’s in Egypte. We hadden
gehoord dat je daar een speciale vergunning voor moest hebben. De man achter de balie
verzekerde ons echter dat er geen enkel probleem was, dus daar gaan we dan maar van uit.
Na deze goede berichten hebben we maar een paar biertjes genomen op een terras. Daarna
zijn we Beirut weer uit gereden om een grot te bezoeken. Op de weg daar naar toe nog een
lekker maaltje gegeten en nog een biertje genomen. Toch wel lekker als je een dagje niet
hoeft te rijden. De grotten waren schitterend, de mooiste die ik tot nu toe gezien heb, je
mocht er jammer genoeg geen foto's maken. Op de terugweg zagen we ergens een paar Jeeps
buiten staan. Het bleek bij een restaurantje te zijn met de naam “Jeepers” . We
besloten om er de volgende dag te gaan eten als we weer met alledrie de Jeeps waren.Op de
terugweg nog twee dozen bier gekocht. We wilden nu eens proberen wat af te dingen, dat
lukte aardig, want de prijs zakte al snel van 28 naar 22 dollar. Terug op onze kampeerplek
even in de middellandse zee gezwommen. De shampoo fles mee, want douchen was al weer een
paar dagen geleden. Het water is dan wel zout, maar je wordt er toch wel weer redelijk
schoon en fris van.
zodat ook de wijnvoorraad weer aangevuld kon
worden. Er stond ook nog een camping op de kaart. Dat bleek na even zoeken bij een andere
wijnmakerij te zijn. Het stelde als camping niet zoveel voor, maar je kon er fatsoenlijk
naar de WC en lekker warm douchen. Dat was toch het belangrijkste.
Toen
we na een half uur de goede weg nog niet gevonden hadden, stelde ik voor om maar een
kampeerplek te zoeken. Herman vond het echter te hoog (dus te koud) en te dicht bij de
grens. We gingen toen de snelweg op, het ging allemaal wel vlot, maar een camping waarvan
je niet precies weet waar hij is vind je natuurlijk niet in het donker. Zo werd het dus
weer op de tast een wild kampeerplekje zoeken. Uiteindelijk vonden we een akkertje met wat
bomen er bij. Het tent opzetten in het donker was inmiddels niet zo’n probleem meer,
dus na een half uurtje was ons kamp weer ingericht. Toen we de tent net overeind hadden
stopte er een auto bij ons veldje. 
Er kwamen drie mannen uit die vertwijfeld stonden te kijken wat
wij aan het knoeien waren met tentharingen, luchtbedden, slaapzakken enzovoort. We dachten
dat het de eigenaar wel zou zijn. Met handen en voeten erbij probeerden we hem duidelijk
te maken dat we op deze plek wilden blijven slapen. Ze leken het te begrijpen en ook nog
goed te vinden, dat was dus geregeld. Ze vertrokken weer en wij konden verder met biertje
drinken en eten koken. We zaten net aan de Struik Chili con carne toen er een vrachtauto
aan kwam rijden. Dezelfde mannen zaten erin met nog een paar erbij. Ze vroegen of we mee
naar hun huis gingen om thee te drinken en TV te kijken. We hadden daar niet veel zin in,
dus toen bleven ze bij ons rondhangen. Ze vroegen ons het hemd van het lijf, over
nederland, wat we vonden van Israël en Saddam enzovoort. We lieten ze onze spullen zien,
vooral een CD speler en een computer in een auto vonden ze heel bijzonder. Na een uurtje
vertrokken ze weer, we spraken af dat we de volgende morgen, als ze weer op het veld
kwamen werken gezamenlijk zouden ontbijten. We besloten de volgende dag in één dag door
te rijden naar de dode zee kust van Jordanië. Daar stond een camping op de kaart en daar
zouden we dan een dag blijven staan voor we de woestijn in zouden gaan.
De weg naar de grens was een
rechte streep van 85 kilometer, dus daar waren we zo. Het kostte nog even moeite een
pompstation te vinden om ons laatste Syrische geld op te tanken, maar we waren toch om
half twaalf al bij de grens. Na een uurtje het inmiddels gebruikelijke formulieren
invullen en stempels halen, en natuurlijk het doneren van de nodige dollars konden we
Jordanië in. We reden over de grotere wegen naar de dode zee. De camping die op de kaart
stond was wederom niet te vinden. Toen we aan het zuidelijke eind van de dode zee waren
besloten we maar weer een wild kampeer plekje te zoeken. Het was inmiddels bijna donker,
maar bij het licht van de volle maan was alles goed te zien.
Na een gedeeltelijk wandelend
ontbijt vertrokken we weer naar de dode zee. Het zou heel bijzonder moeten zijn om in het
zeer zoute water te zwemmen. Door het hoge soortelijk gewicht moet je vanzelf blijven
drijven. Jeepers als we zijn wilden we natuurlijk wel met de auto naar de waterkant. Dat
lukte niet helemaal, zelfs de afdaling naar het water was al flink pittig. Dat beloofde
niet veel goeds voor de terugrit omhoog. Eerst maar zwemmen. Het was niet zo spectaculair
als ik me had voorgesteld, maar het is toch wel apart dat als zodiep het water in loopt
dat je niet meer kunt staan je benen bijna vanzelf omhoog gaan. Je kunt wel heel lekker
drijven. Als je een krantje bij je had, zou je het zittend in het water kunnen
lezen. Toen we uit gedreven waren onszelf afgespoeld met een jerrycan zoet water uit de
bron waar we de vorige nacht bij stonden. 
Toen moesten we weer terug naar de weg. Arno was niet zover
naar beneden gegaan, dus die was weer snel boven. Ik was iets lager en moest met flink
geweld omhoog, dat lukte gelukkig zonder dat er iets kapot ging. Herman zag dat zo aan en
dacht een stukje over het grind langs de zee te rijden om verderop een betere oprit te
vinden. Na een paar minuten klonk er over de bak: “Ik zit vast, kom even met een auto
naar beneden om me los te trekken”. Arno en ik reden een stukje verderop over een
redelijk pad naar beneden. Eerdere ervaringen hadden mij al eens geleerd dat je beter
flink afstand kunt houden om niet samen vast te komen en dat was nu nuttig. Arno was ook
door het pad gezakt en stond ook vast. Het bleek dat onder het stevig uitziende grind
zachte modder zat. Herman riep over de bak dat ik het beste eerst naar hem toe kon komen
om hem los te trekken. 
We hadden dan twee auto’s met lier om Arno weer op te gaan halen.
Tijdens het los trekken van Herman kwam ik ook vast te zitten, maar ik kon mezelf weer los
lieren. Toen we beide weer konden rijden gingen we voorzichtig verder richting Arno’s
Jeep. We waren er inmiddels wel achter dat er overal weer van die zachte plekken onder het
grind zaten. Na ongeveer twee uur, na diverse keren lieren en slepen, zodat er steeds
één auto los bleef, hadden we de ongeveer 300 meter overbrugd. Arno was toen snel weer
los en we reden weer naar de verharde weg. We hadden inmiddels op de kaart gezien dat de
camping die we de vorige avond zochten niet aan de kust lag, maar een paar kilometer
landinwaarts. We besloten om daar maar heen te rijden over de hoofdweg. s’Middags
vonden we de camping wel, maar er stond een hek voor. De camping was opgeheven. We konden
nog wel even badderen bij de warme bronnen die daar waren. Opgefrist en wel zochten we
daarna weer een kampeerplekje in de bergen. Er zaten gelukkig minder vliegen als de vorige
dag.
reed nog wel een band lek. De stofwolken die de Jeeps veroorzaken zijn
enorm. Het is een schitterend gezicht als de twee Jeeps die voor me rijden zijwind hebben.
Als de wind wegvalt, of in de rijrichting waait is het minder. Het zicht is dan minder dan
vijf meter. We reden af op een oud kasteel. We vonden het wel, maar het was bewoond door
een groep nomaden. We hadden geen zin om daar bij te gaan kamperen. We vonden een mooi
vlak plekje in een rivier bedding. Na het eten werd het flink koud. Herman en Arno
probeerden nog een kampvuurtje aan de gang te krijgen. Er stonden daar alleen een soort
vetplanten en die brandden voor geen meter. 
Het werd dus een vuurtje van niks. Alleen omdat Herman de fakkel
er onder gezet had leek het nog wat. Het werd dus weer op tijd naar 
bed, in de hoop de volgende dag
bij Petra wel een camping te vinden.
We
vonden daar een hotel waar we ook konden kamperen. We moesten onze tent dan wel opzetten
op het beton. We hebben dat maar niet gedaan, het regent hier toch niet, dus je kon je
luchtbedje best gewoon op het beton leggen. We zagen in de lonely planet dat er ergens een
wasserij moest zijn, we hebben die eerst maar eens opgezocht om al onze vuile spullen in
te leveren. Toen we terug waren bij het hotel kwam er ook een Zwitsers stel in een
landrover aan rijden. We hebben gezellig samen een biertje zitten drinken.Zij waren al
naar Petra geweest en vertelden ons dat het zeker de moeite waard is, maar dat je wel een
paar goede wandelschoenen aan moet trekken.
aan mijn Jeep te doen. Ik moest
ook het verslag nog op een floppy zetten. Dat wordt steeds lastiger met de steeds vaker
haperende laptops. Het lukte uiteindelijk wel. Herman en Arno kwamen terug met de
boodschappen en een blikje worstjes werd direct opgewarmd als tussendoor hap. Daarna
gingen zij zwemmen in de Rode zee. Die naam kunnen we nog steeds niet verklaren, het is de
zo ongeveer de meest blauwe zee die ik ooit gezien heb. Ik ging naar de stad om een
internet cafe te zoeken. Dat lukte al snel, zodat ik ook nog even kon gaan zwemmen. 
Het water was lekker,
maar het inlopen was minder. Arno was al in een zee-egel gaan staan en ik bezeerde mijn
knie aan een rots. Toen we weer terug op de camping kwamen stonden daar ook de Zwitsers
van een paar dagen geleden weer. We hebben dus nog een poosje gezellig zitten babbelen,
vooral over reizen en over alle verhalen die je hoorde over met je eigen auto naar Egypte
gaan. Zij hadden nog acht maanden te gaan en wilden met de auto naar Zuid Afrika.
s’Avonds gingen we weer bij het restaurant van de camping eten. Na een paar biertjes
bij de tent begonnen we weer aan een zeer warme nacht.
konden kijken hoe alle
vrachtwagens en tot drie meter hoog geladen personenwagens aan boord gemanoeuvreerd
werden. De boot vertrok iets te laat, maar kennelijk had hij meewind, want we waren wel op
tijd aan de overkant. Onze paspoorten had de douane op de boot al ingenomen. We zouden ze
terug krijgen al we in de haven ons visum betaald hadden. Dat beloofde dus niet veel
goeds. Toen we de boot uit reden moesten we direct met onze Jeeps de brug op. Nadat de
onderzijde uitgebreid geïnspecteerd was moesten de chassisnummers afgelezen worden.
Vooral bij de Jeep van Herman gaf dat nogal problemen, maar uiteindelijk waren ze
tevreden. 
Toen
begon het hele circus pas echt. We kregen een soort begeleider mee en met hem moesten we
van loket naar loket. Na het douane terrein ongeveer vier keer rond geweest te zijn, en
ondertussen zo’n 250 euro per auto achtergelaten te hebben waren we klaar. We kregen
onze tijdelijke kenteken platen. Na nog een half uurtje wachten op de speciale vergunning
voor vierwiel aangedreven auto’s konden we gaan. Het was inmiddels wel donker
geworden. Volgens de douane moest er wel een camping in de buurt zijn. We vonden inderdaad
een camping aan de zee, dus we zetten snel de tent op. Ik ging bij het restaurant een paar
koude biertjes halen, want die van ons waren zo’n 30 graden. Dat deed ik maar één
keer, ze 
kostten
omgerekend 5 euro per stuk. Er waren zelfs nog wat restaurantjes in de buurt, zodat we
s’avonds uit konden gaan eten. We kwamen bij een gezellig tentje uit. De bediening
sprak goed engels, zodat we goed konden vertellen wat we aan het doen waren. Toen we weer
wilden vertrekken boden ze ons aan om een waterpijp te proberen. Dat waren we al de hele
vakantie van plan dus dat kwam goed uit. De waterpijp op zich vond ik niet zo bijzonder,
maar we zaten nog wel een poos lekker te kletsen. 
stuk,
ook door de kloof waar we eerder niet in mochten. Daarna wilden we een binnendoor route
naar de kust nemen. Ook hier stonden weer soldaten voor die ons terugstuurden. Het bleek
op die manier al gauw dat je als buitenlander in Egypte alleen de hoofdwegen mag rijden.
Toen dus maar via de grote weg naar Port said. We waren daar tegen de avond. Herman en ik
gingen bij de haven op zoek naar scheepvaart kantoortjes. We hoorden daar al vlug dat er
geen veerboten uit Port said vertrokken. We konden de volgende dag terugkomen om misschien
iets met een vrachtboot te regelen. Een camping was er niet, dus we moesten eerst de stad
uit rijden om een goede kampeerplek te zoeken. Het verkeer was een chaos en toen we
eindelijk buiten de stad waren was het al donker geworden. We reden langs de zee met
allerlei kunstmatige bassins met dijken er tussen. Op een gegeven moment zijn we zo’n
dijkje op gereden. Aan het einde kamen we op een kunstmatig 
gemaakt strandje, daar konden we
de tent neerzetten. Inmiddels kwamen er ook een paar mannen op bezoek. Ze stonden tot
vervelens toe te kijken wat we aan het doen waren. Ze konden geen woord Engels, gelukkig
gingen ze al gauw weer weg toen de tent stond. We hadden geen bier meer en gingen maar aan
het eten beginnen. Toen we net bezig waren, kwamen er weer een paar mannen aan, ook zij
gingen ons weer hinderlijk op de vingers zitten kijken. We negeerden ze zoveel mogelijk en
toen de soep klaar was vertrokken ze weer. De verdere avond geen bezoekers meer. Echt laat
naar bed werd het niet zonder drank. We besloten nog wel om de volgende morgen niet terug
te gaan, maar om naar Alexandrië te gaan om daar een veerboot te zoeken. Halverwege de
nacht werden we gewekt door geroezemoes buiten de tent. Er zitten wat plaatselijke
jongelui bij onze tafel en rommelen wat om de Jeeps. Ik had al mijn waardevolle spullen
goed opgeruimd, dus ik vond het wel best. Arno werd het zat en ging zijn bed uit en
jaagde ze weg. Ze gingen direct en de rest van de nacht bleef het rustig.
reden we Alexandrië in. Het verkeer liep meteen compleet vast, zodat we maar
vlug rechtsaf sloegen de stad weer uit. Toevallig kwamen we de stad uit aan de kant
waar een camping moest zijn. We besloten om die eerst maar op te zoeken. Dat lukte ook
deze keer weer niet, zodat we na anderhalf uur onverrichter zake de weer de stad weer in
konden rijden. We zaten inmiddels wel op de kustweg en die was redelijk rustig, zodat we
vrij makkelijk naar het centrum konden rijden. Daar parkeerden we de auto’s en ging
Arno lopen naar het politie bureau en Herman en ik naar de haven. Na een kwartier lopen
kwam de haven nog niet in zicht, zodat we besloten de auto maar te halen. We vonden toen
al vlug een kantoortje. Daar hoorden we dat er geen veerboten uit Egypte vertrokken. De
volgende dag kon er misschien wel wat geregeld worden met een vrachtboot. Met een
‘misschien tot morgen vertrokken we weer. Toen we weer allemaal terug waren bij de
Jeeps besloten we al vlug dat we dan maar weer terug naar huis zouden rijden. De volgende
dag wilden wel nog eerst de piramides bezoeken, dat hadden we zo ongeveer als einddoel van
onze reis ingesteld. We zochten buiten de stad weer een kampeerplaats, in een akkertje
achter een verlaten wegrestaurant zetten we onze tent weer op.
De ober van het restaurantje
waar we een keer eerder gegeten hadden kwam nog even langs. We hebben gezellig zitten
kletsen over de verschillen tussen Egypte en Nederland. Het werd vrij laat, want de boot
zou de volgende morgen pas om 13:00 vertrekken, dus we konden eerst uitslapen.
Wij met onze vers gepinde Egyptische ponden
naar de bank. De dollars waren op voor vandaag, volgende bank hetzelfde verhaal. Na alle
vijf banken in het dorp geprobeerd te hebben hadden we nog geen dollars. Weer terug naar
het kantoor, smeken of we toch echt niet met ponden konden betalen. Daar was geen sprake
van. Op de vraag hoe we dan aan dollars moesten komen antwoordde de man dat iedereen in
het dorp wel dollars had. We gingen dus maar een rondje langs alle winkels. We hadden nog
zo’n 400 dollar nodig. De eerste had er 36, de tweede 18 enzovoort. Tenslotte vonden
we een man die ons voor een redelijke koers van de nodige dollars kon voorzien. We konden
dus eindelijk naar de haven. Even de auto’s uitschrijven,
ruziën
met douanebeambten hadden we alles compleet. De boot was echter inmiddels al vertrokken,
zodat we op de avondboot moesten
Op de heenweg hadden we ergens een campingbordje gezien. Daar wilden we
naartoe. Het was bij een kasteel, maar de camping was er niet. We vroegen aan de politie
of we toch mochten kamperen. Na een kwartier bellen kregen we uiteindelijk toch geen
toestemming. We moesten dus buiten de stad een plekje zoeken. 
Turks vertaald worden in een andere stad, dat
zou lang gaan duren. Maar met behulp van een mannetje wat daar rond liep werd het toch op
een snellere manier geregeld. Al met al leverde het toch nog ongeveer twee uur vertraging
op en het kostte de nodige Liras, die ik eerst nog in het dorp verderop moest gaan pinnen.
Door dit geval besloten we maar niet door Bulgarije en Joegoslavië te gaan, daar vragen
ze bij de grens ook altijd om kentekenbewijzen. Het moest dus de langere route door
Griekenland en Italië maar worden. Met de route planner bepaalde ik het schema. Het moest
net kunnen in de negen dagen die we nog hadden. Verder liep alles voorspoedig, zodat we
niet meer verloren dan de uren bij de douane. s’Avonds kampeerden we ergens op de
hoogvlakte. Het werd zo koud dat we zelfs binnen in de tent gegeten hebben. 
Na een half uurtje knoeien in de stromende
regen konden we onze weg weer vervolgen. Bij de kust vonden we inderdaad een camping die
open was. Het regende nog steeds, dus besloten we om eerst maar te gaan eten. We hadden
nog geen Euro’s, maar we konden regelen dat de volgende dag betaald kon worden. Dan
kon ik eerst gaan pinnen. Na het eten werd het even iets droger, zodat we de tent op
konden zetten. Alle spullen waren redelijk droog gebleven, zodat we lekker konden slapen.
Voor de zekerheid spanden we een plastic zeiltje over de tent, die direct weer begon te
lekken. Niet voor niets, want toen de tent net stond begon het weer te storten.
er
werd niets gevonden dus we konden vroeg Italië in. De eerste paar honderd kilometer waren
soort snelweg. Na een paar uur werd ik het zat en stuurde Herman de hoofdweg af. Het weer
was inmiddels weer goed maar ik liet de kap erop omdat we de bergen in zouden gaan. Ik
wist van vroeger nog dat er een camping moest zijn op de route. Het klopte inderdaad, we
waren er al vrij vroeg maar we zijn toch maar gestopt. We hadden nog wat onderhoudsklusjes
aan de Jeeps en Arno kon nog even in de stad gaan winkelen voor de volgende dagen.
s’Avonds zijn we in het stadje gaan eten, want het restaurant van de camping ging
voor ons als enige gast niet open. Bij het enige restaurant wat open was in de stad waren
we overigens ook de enige gasten. Het werd wel flink koud s’nachts, zodat we
We reden dus door om na zes uur naar een
camping uit te gaan kijken. Na zes uur vonden we diverse campings, maar ze waren allemaal
dicht. Op een gegeven moment werd het donker en begon het ook nog te regenen. We besloten
om eerst maar te gaan eten en dan verder te kijken wat te doen. Na het eten regende het
nog steeds en er was ook geen camping te vinden. Uiteindelijk hebben we de Jeeps maar op
een parkeerplaats gezet en ingericht om te slapen. Het bleef regenen, dus het biertje van
deze avond moesten we zittend in de Jeeps nuttigen. Het sliep wel weer perfect in mijn tot
bed omgebouwde Jeep.
Het regende nog
steeds, en de kustweg in Italië schiet voor geen meter op. Na een paar uur besloten we
maar om een stuk de snelweg op te gaan. We wilden door de Franse alpen en daar moet je
niet in het donker doorheen rijden. Toen we weer de snelweg af gingen regende het nog
steeds en was het nog mistig ook. We gingen toch de bergen in en zowaar na de Franse grens
werd het droog. De Herfstkleuren waren schitterend. Fel rode bomen afgewisseld door fel
gele en dan weer nog groene ertussen door. Zoiets had ik nog nooit eerder gezien. De
toppen van de bergen lagen al in de sneeuw. We moesten een berg van ruim 2000 meter hoog
over en boven reden we dus ook in de sneeuw. Toen het donker begon te worden waren we bij
Briancon, de plaats die we als einddoel gesteld hadden. Er waren daar campings genoeg,
maar ook weer allemaal dicht. Om onze route te vervolgen moesten we de
Col du Galibier over, 2600 meter hoog. Dat zagen we in het donker niet zo zitten, dus we
besloten bij het eerste hotel wat we zagen te stoppen. Na 800 meter was dat hotel er al,
ze hadden een paar vrije kamers dus we konden gaan genieten van een warme douche en een
schoon bed. 
Na een ontbijt niet
erg naar mijn smaak, met alleen maar zoete spullen, vertrokken we richting de Galibier. De
zon scheen weer dus de uitzichten boven in de sneeuw waren schitterend. Er lag flink wat
sneeuw, maar de weg was geschoven en gestrooid en dus goed te berijden. Eenmaal beneden
werd het al snel weer bewolkt en mistig. De route liep verder voorspoedig, zodat we
s’middags precies op schema zaten. Om zes uur, de tijd dat we volgens het onszelf
opgelegde schema moeten stoppen kwamen we precies langs een camping. Precies op de
geplande slaapplaats konden we dus onze tent opzetten. Er was nog een restaurant ook waar
we s’avonds lekker konden eten. 
