Met twee dagen vertraging, omdat de camperunit nog niet af, was zijn we vertrokken richting Sochi. De eerste dag reden we nog snelweg in Duitsland. We reden op een camping aan, die volgens de campingboeken het hele jaar open zou zijn. De camping was inderdaad open, maar daar was dan ook echt alles mee gezegd. Er was geen water en er was geen WC open. Er hing wel een telefoonnummer wat je moest bellen als er niemand was, maar daar kreeg ik geen gehoor.

Er was wel stroom dus we konden 's avonds wel televisie kijken en zo de Olympische spelen nog volgen. De volgende dag gingen we vroeg weer op pad Toen we de Poolse grens over gingen werden de truck en de camper voor het eerst getest op slecht wegdek. Maar zo te zien kon alles er tegen. Verder liep alles vlot. De Oekraïense grens kostte een half uurtje, want er moest natuurlijk wel even in de camper gekeken worden door de douane. Toen het donker werd zijn we op de parkeerplaats van een motel gestopt  De truck en de camper waren deze eerste dag al echt getest op slecht wegdek en er zouden waarschijnlijk nog vele kilometers volgen. Tot dan toe ging alles in ieder geval goed. 's Avonds gingen we eten in het restaurant wat bij het motel hoorde.

 De volgende twee dagen door de Oekraïne was er niet zo veel te zien, het was bijna de hele tijd mistig. Ondanks de mist en de slechte wegen schoten we toch lekker op. Zelfs een paar kleine probleempjes zoals een oververhitte lichtschakelaar (dat krijg je als je zoveel lichten op je camper wil hebben), een kapotte dynamo (we hadden gelukkig een reserve bij ons) en een afgebroken spiegel  (met wat ijzer en een boormachine doe je een hoop) konden ons niet tegenhouden. Tussendoor onder het rijden zelfs nog wat stickers gemaakt om op de camper te plakken, want door de drukte vooraf was daar thuis niet van gekomen.

v

 Uiteindelijk ging het zo voorspoedig dat we vrijdagavond bij de pont konden zijn die ons van de Krim naar Rusland moest brengen. We waren daar om half tien en om half elf zou de boot vertrekken. Wij dus snel naar het kantoor om kaartjes te kopen. Bij de balie bleek dat we een bewijsje voor de auto moesten hebben. Dat hadden we buiten moeten krijgen, maar toen we weer buiten kwamen waren we te laat, we moesten wachten op de boot van twee uur 's nachts. Na twee uurtjes slaap stonden we om twee uur klaar met de kaartjes, maar er kwam geen boot. Door onze gebrekkige kennis van het Russisch konden we er niet achter komen wat er aan de hand was, maar uiteindelijk kwam de boot pas om acht uur in de morgen aan.

Toen moesten we nog langs de Oekraïense douane, alle kastjes werden leeggehaald en alles werd besnuffeld door een hond, maar alles was in orde dus we mochten de boot op. Na een half uurtje varen waren we aan de Russische kant, toen kwam de Russische douane. De controle was zo mogelijk nog uitgebreider. Alles moest open, alles werd bekeken, met veel verbazing zagen de douaniers alle spullen die we bij ons hadden. Uiteindelijk kon alles door de beugel, na zelf nog even door de metaaldetector gegaan te zijn mochten we Rusland in. Ik moet hier wel even bij vermelden dat alles zeer correct ging, er werd speciaal voor ons een Engels sprekende douanier opgezocht die ons keurig door alle formaliteiten heen heeft geholpen. Om half drie Russische tijd reden we Rusland in, de 1500 meter die om half zes begon gingen we met een rit van 450 kilometer voor de boeg niet meer halen. Toen het donker begon te worden zagen we een verlaten camping aan de Zwarte zee en daar zijn we maar gaan staan.

Op zondag hadden we nog een rit van 250 kilometer voor de boeg. Het weer was goed en de wegen ook. Onderweg twee uitgebreide politie controles, maar we mochten steeds weer door. Bij de gemeente grens van Sochi was er weer een controle. We werden aan de kant gezet en er werd ons een papier getoond wat we moesten hebben om verder te mogen. Dat hadden we niet, maar de politieagent belde iemand op en duwde de telefoon in mijn handen. Een Engels sprekende dame vertelde we dat we een accreditatie nodig hadden voor de auto en waar we die konden krijgen. Na de politie man bedankt te hebben voor de medewerking zijn we maar weer omgekeerd om de papieren te gaan regelen. Bij het kantoortje bleek dat het niet zou gaan lukken. In een gebied van 100 kilometer rond Sochi was alleen noodzakelijk transport en de voertuigen van de bewoners toegestaan en voor ons werd geen uitzondering gemaakt. De man op het kantoor sprak geen Engels, maar met behulp van Google translator kon hij ons vertellen dat er 80 kilometer terug een station was met een gratis bewaakte parkeerplaats. Van daar konden we met de trein naar de Olympische locaties. We zijn daar maar naar toe gereden en we hebben de parkeerplaats gevonden. De parkeerwachters hebben een stopcontact beschikbaar gesteld, zodat we stroom hadden in de camper en er bleek nog een draadloos netwerk te zijn ook, zodat ik een bericht op facebook kon zetten. de volgende dag  zouden we met de trein naar het Olympisch park gaan om onze kaartjes op te halen en hopelijk nog kaartjes voor de 10000 meter te kopen. De avond hebben we lekker warm in de camper doorgebracht. De kachel en het kooktoestel werkten prima dus we konden een lekker maaltje koken en lekker warm zitten met een biertje en een wijntje. 

De volgende dag gingen we dus kaartjes kopen voor de 10000 meter dat klinkt simpel, maar in Rusland ligt dat toch wel even iets anders. We hadden op de dienstregeling van de spoorwegen gezien dat de trein naar het Olympisch park om 10:20 uur vertrok. We schrokken wel even van de duur van de reis, ongeveer vijf uur, maar daar konden we toch niets aan veranderen. We snappen nu wel hoe de Russische treinen op tijd rijden: Je stelt de gemiddelde snelheid op 40 kilometer per uur, dan kun je altijd weer inlopen. Om half tien vertrokken we dus naar het station, het was nog een aardige wandeling, dus een half uurtje voor vertrek van de trein waren we op het station. Om het station binnen te komen moesten we eerst uitgebreid gecontroleerd worden met metaaldetectors, toen vonden we dat nog niet zo’n probleem, maar daar zouden we aan het einde van de dag wel anders over denken.

Toen naar het loket, we waren direct aan de beurt, de dame achter het loket keek al moeilijk toen ze onze Nederlandse paspoorten zag en dat bleek terecht, er moest van alles ingetypt worden en dat ging allemaal niet zo snel. De tijd dat de trein zou vertrekken kwam heel snel dichterbij, dat was niet alleen een probleem voor ons, maar vooral voor de mensen die achter ons stonden in de rij. Met een “en nu rennen” van de vrouw achter het loket, kregen we één minuut voordat de trein vertrok de kaartjes. Ik wilde nog wel rennen, maar Herman met zijn vastgezette enkel redde dat niet, dus toen we op het perron aankwamen reed de trein net weg. Op het perron stonden twee mannen, die achter ons  in de rij stonden, ook nog uit te hijgen van de sprint die ze tevergeefs getrokken hadden. We verontschuldigden ons voor het ongemak dat we ze bezorgd hadden, maar in plaats van kwaad te zijn vroegen ze ons of we soms mee wilden rijden, ze gingen proberen om met de auto voor de trein op het volgende station te zijn. We wilden dat wel proberen, dus even later zaten we in de auto voor een rit van 110 kilometer. We zagen nu hoe je ook op een andere manier over de Russische wegen kunt rijden dan wij gewend zijn. Laten we het een “iets gehaaste rijstijl” noemen. Het werkte wel want toen we op het volgende station aankwamen en weer door een stel metaaldetectors heen waren gegaan konden we alsnog instappen in de trein.

 Na nog twee uur kwamen we aan in Adler, de plaats waar het Olympisch park ligt. Wij zijn nooit zo van het voorbereiden, dus we hadden geen idee hoe alles in elkaar zat en de informatie voorziening en bewegwijzering vielen ook nog wel een beetje tegen. Het werd dus een zoektocht, station in, station uit, met bij elke in- of uitgang weer een metaaldetector, maar uiteindelijk vele metaaldetectors later waren we bij het olympisch park. We vonden al snel de ticket  office en daar konden we in de rij gaan staan, twee uur. Daarna nog een uur in de rij voor de bezoekers pas, maar we hadden onze kaartjes voor de 10 kilometer.

We hadden alleen geen slaapplaats, dus we moesten weer terug naar de camper. Na wat gegeten te hebben zijn we aan de terugtocht begonnen. De reis was nu in twee delen met overstap en we hadden nu geen slaaptrein, maar vooral het tweede stuk een oude trein met banken waar nauwelijks op was te zitten. Om drie uur ’s nachts waren we gebroken weer bij de camper. Snel naar bed, want de volgende morgen om 10:20 uur moesten we weer in de trein zitten. Deze keer wat vroeger naar het loket voor de kaartjes en alles liep verder gesmeerd. We hadden weer een slaaptrein en deelden de coupé met een Russische dame, die heel zorgzaam was. Ze haalde thee voor ons en we mochten mee eten van de pannenkoeken die ze bij zich had.

  Omdat we nu de weg wat beter wisten waren we ruim op tijd bij het Olympisch park. We hadden goede kaartjes, dus we konden perfect zien hoe het weer een één-twee-drie werd voor de Nederlanders, de uitslag was precies zoals we van tevoren gehoopt hadden (Het goud niet voor Kramer maar voor Bergsma).

Na de wedstrijd hadden we niet veel tijd om na te genieten. Omdat we nu de weg wisten liep de reis goed, maar na vijf uur in de trein kwamen we toch weer gebroken aan bij de camper. De volgende dag hebben we het dus maar rustig aan gedaan. We zijn een stukje gaan rijden om boodschappen te doen en we hebben een hotelletje genomen om weer eens een keertje lekker te kunnen douchen. Na ruim een week wassen met een pannetje water in de kou, ben je daar wel weer eens aan toe. ’s Middags hebben we via internet naar Sebas z’n verslag van de 5000 meter vrouwen geluisterd. Daarna een heerlijke douche en een heerlijke maaltijd in het restaurant.

We hadden ook nog kaartjes voor het shorttrack van vrijdagavond en het schaatsen van zaterdag. Om niet weer twee keer de reis te hoeven maken hebben we voor de nacht van vrijdag op zaterdag een appartementje geboekt in Adler. Op donderdag hebben we een beetje rondgehangen rond Goryachiy Klyuch, de plaats waar het station en de parkeerplaats waren, van waar we steeds naar Sochi gingen. Er moest nog wat onderhoud aan de auto gedaan worden voor de terugreis en de bestickering van de camper wilde ik ook nog een beetje uitbreiden.

Het was lekker weer, een jas was buiten niet nodig, maar het waaide wel heel hard. Het kratje wat we als opstapje voor de camper gebruikten waaide zelfs weg.  Aan het einde van de dag gingen we weer naar de parkeerplaats om daar te slapen. Dat ging helaas niet door, want bij de poort kregen we te horen dat we wel mochten parkeren, maar niet mochten slapen in de auto. Dat was wel vervelend, want voor de volgende dag hadden we een vroege trein geboekt en moesten we om zes uur op het station zijn. We zijn toen maar een ander plekje gaan zoeken. Net buiten de stad zagen we een camping bordje, wij erheen en een mooi plekje voor de poort uitgezocht. Al gauw kwam er een mannetje aanlopen, die iemand belde. Later kwam er ook een vrouwtje uit het receptie huisje en die vertelde ons dat we daar niet mochten slapen. Ze verwees ons naar een groot huis een kilometer verderop. We gingen dus maar weer verder, een kilometer verder stond inderdaad een groot huis met ruimte eromheen. Het werd ons niet duidelijk wat er precies te doen was, maar toen we het terrein opreden liep er iemand rond die ons gebaar van “kunnen we hier slapen”, beantwoordde met een gebaar van “zet de auto daar maar neer”.  Dat hebben we maar gedaan en we hebben verder de hele avond en nacht niemand meer gezien.  De volgende morgen om kwart voor zes mochten we de parkeerplaats wel op. We pakten onze spullen bij elkaar en wandelden weer naar het station. Deze keer hadden we een luxe slaaptrein, dus de reis ging bijna ongemerkt voorbij. Na een ontbijtje wat bij de reis inbegrepen was kwamen we heerlijk uitgeslapen in Adler aan.  Daar moesten we het appartement opzoeken wat we via internet besproken hadden. We besloten maar een taxi te nemen en na vijf minuutjes stonden we voor het guesthouse waar het appartement bij hoorde.  Het bespreken via internet ging nogal moeizaam, maar kennelijk was alles toch doorgekomen want toen de eigenaar mijn naam herkende moesten we meekomen. We werden in een auto gezet en naar het appartement gebracht wat een paar straten verder bleek te zijn. 

Het appartement was wel wat luxer dan we gedacht hadden, maar de prijs was redelijk, dus dan moesten we er maar van genieten. Daar hadden we alleen niet zoveel tijd voor, want al snel moesten we weer richting olympisch park om bij het Holland Heineken huis onze kaarten op te gaan halen. Voor het gemak maar weer een taxi genomen en zo stonden we rond een uur of twee aan de balie. Daar vertelde ze ons dat ze me net wilden gaan bellen, omdat de kaarten nog steeds niet opgehaald waren. Ik vertelde ons verhaal en omdat we zoveel ontberingen meegemaakt hadden, konden we ook nog een kaartje kopen voor het Heineken huis, terwijl die normaal alleen in de voorverkoop te koop waren. Er waren ook nog kaartjes voor het schaatsen die middag, dus na een bakkie koffie hebben we die ook nog maar gekocht en zo hadden we een leuk programma, ’s middags naar het schaatsen en ’s avonds naar het shorttrack. Ik had ook Sebas nog even gebeld en die had ook nog een uurtje over, dus die hebben we bij de Olympische vlam maar even opgezocht om bij te praten. Na een pizza en een biertje, voor redelijke prijzen, konden  we de schaatshal in. 

 De schaatswedstrijd was de voorrondes van de team achtervolging, daar werden dus nog geen medailles verdeeld. We zagen wel Sebas aan het werk, want nu wisten we waar hij zat. Aansluitend aan de wedstrijd konden we direct door naar het shorttrack, daar waren wel kansen voor de Nederlanders, maar helaas werden er geen medailles gehaald. Omdat we nu niet ver hoefden te reizen konden we na de wedstrijd ook  nog even naar het Heineken House. Helaas geen huldiging, maar nog wel een gezellig uurtje.

Toen terug naar het appartement voor nog een biertje en een heerlijke douche en een heerlijke nacht slapen. Op zaterdag hadden we wat tijd over en wilden we nog in de bergen gaan kijken. We namen de trein naar  Krasnaya Polyana, van waar je naar alle andere wintersporten kon gaan. Helaas lag daar ook geen sneeuw, de enige sneeuw was een hoopje dooiende sneeuw van weken oud en de wat je heel ver weg in op de bergtoppen zag liggen.  Het leek eerder voorjaar, het was 15 graden en de zon scheen.

We gingen dus maar terug naar het Olympisch park om daar lekker op een terrasje te gaan zitten. ’s Avonds wonnen de dames en de heren goud bij de team achtervolging, dus we konden nog twee gouden balletjes bijplakken om de achterkant van de camper af te maken.

We hadden nog weer een uitputtende treinreis in overvolle treinen voor de boeg, maar omdat het de laatste keer was ging het wel. Terug bij de camper hebben we nog een biertje genomen en zijn we gaan slapen. Op zondagmorgen zijn we aan de reis naar huis begonnen, Maar voordat we vertrokken hebben we natuurlijk nog de laatste gouden medailles op de camper erbij geplakt.

Het was gelukkig mooi weer en de wegen waren droog. De wegen in Rusland zijn aardig goed dus we schoten lekker op. Het landschap is alleen niet erg interessant, eindeloze vlaktes met lege akkers  Op vijftig kilometer voor de grens dacht ik: laat ik eens op de routeplanner kijken of er nog campings zijn, en ja hoor, over 350 meter zou er een camping moeten zijn. De richtingaanwijzer kon direct uit naar links. We reden het terrein op en het kwam ons direct al bekend voor. Het bleek dat we op die camping tijdens ons “rondje Zwarte Zee” vijf jaar geleden ook gestaan hadden. Er was wel veel bij gebouwd, maar er was niemand.

 We hebben dus zelf maar een maaltje gekookt en na een tevergeefse poging op Studio Sport te kunnen ontvangen op de schotel, zijn we maar een lekker wat gaan drinken. Het werd een lekkere lange zondagavond. De volgende morgen waren we snel bij de grens. De formaliteiten gingen vlot en omdat de klok twee uur terug ging wonnen we zelfs anderhalf uur. De rest van de dag weer lange rechte wegen door oninteressant landschap. Om half zes hebben we de camper geparkeerd op een picknick plaats en daar hebben we de avond doorgebracht.

We hadden voor de terugreis een andere route gepland dan de heenreis, deze keer wilden we door Moldavië en Roemenië. Het nadeel van deze route is dat je ook door Trans Dnjestrië komt, dit is een provincie van Moldavië waar ze denken dat ze Rusland van dertig jaar geleden zijn. Ook de grensformaliteiten die daarbij horen hebben ze gekopieerd, met als gevolg dat we drieënhalf uur kwijt waren met de in- en uit grens. Ook de Oekraïners en de Moldovaren kunnen er wat van, dus in totaal zijn alle kastjes van de camper zeker vier keer open geweest.

Door al dit gedoe en het weer, het sneeuwde regelmatig, schoten we niet erg op. We hadden gepland om woensdagavond in Hongarije te zijn, maar we waren nog maar net in Roemenië. Gelukkig weer in de EU, dus de grenzen kosten verder geen tijd meer. Ook de wegen in Roemenië waren een verademing vergeleken met de voorgaande landen, dus we konden beter opschieten richting thuis. Donderdag morgen zochten we toch de binnenwegen maar weer op en we reden een prachtige route door Noord Roemenië.

Na de Hongaarse grens werd het landschap minder interessant en de wegen rechter en beter. We vonden een plekje bij een dichte camping. Het restaurant er bij was gelukkig wel open, dus we konden nog van een lekker maaltje genieten. Vrijdag reden we deels over de snelweg tot net in Duitsland en op zaterdag het laatste stuk over de Autobahn naar huis.

De Olympische vakantie en dus ook de proefrit van de camper zat er op. En de proefrit is geslaagd. De camper heeft zich perfect gehouden, de drie maanden hard werken zijn niet voor niets geweest. Ook de truck heeft het prima gedaan, 7000 zware kilometers zonder grote problemen.