Deel 8:  Pech 

 De volgende morgen sloten we het bezoek bij onze mede reizigers af met een gezellig ontbijt, dat helaas onderbroken werd door een hevige onweersbui. Na een uurtje werd het gelukkig weer droog, de tentjes waren wel nat, maar we konden wel weer open vertrekken. Het stel ging ook een reis door Albanië organiseren en ik had de routes die ze gingen rijden ook gekregen, dus daar gingen we direct aan beginnen. Het begon over de verharde weg, maar na een poosje kwamen we op het onverhard. Herman was soms niet blij met de steile klimmetjes die in de route zaten, maar het was in tweewiel aandrijving allemaal net te doen.

  

  

 De paden die we reden stonden ook op de routeplanner. Op een gegeven moment wilde ik oversteken naar een ander pad dat ook op de routeplanner stond, maar de oversteek stond alleen op de papieren kaarten. We vonden de afslag, het pad was weinig bereden en we besloten dat Arno en ik eerst zouden gaan en Herman boven zou wachten. Toen we bij het pad aangekomen waren dat weer op de routeplanner stond meldden we aan Herman dat hij ook kon komen. Het was helemaal afdalend en daarom ook in tweewielaandrijving goed te doen. Met zijn drieën reden we weer door. Op een gegeven moment kwamen we bij een passage die er nogal heftig uitzag, met door het water diep uitgesleten geulen en schuine paden. We besloten dat Arno het eerst zou proberen. Zijn Jeep heeft bredere assen en minder daklast. Arno kwam veilig beneden, ik ging ook en dat ging ook goed. Herman ging als laatste, gelukkig was het allemaal afdalend en was het ook op tweewiel aandrijving te doen. Ook kwam Herman ook veilig beneden. Met wat meer adrenaline in het bloed en een hogere hartslag konden we de route weer vervolgen. Verderop in de route kwamen we nog een spannend stukje tegen waar het pad heel schuin was. Arno gleed hard met de achterkant van zijn Jeep tegen de zijkant van het pad aan, maar kon doorrijden. Herman en ik deden het met onze topzware Jeeps heel voorzichtig en kwamen ook veilig langs de hindernis.

 Al snel kwamen we weer op de verharde weg en reden we naar de camping die we gepland hadden. Het laatste stuk naar de camping was een snelle rechte weg. Op een gegeven moment zag ik rook bij het rechter achterwiel van Arno's Jeep. We stopten om te kijken wat het was en er leek in eerste instantie niets mis, misschien dat de handrem was blijven hangen. We reden verder naar de camping en het ging goed, maar op de camping bleek na verder onderzoek dat het wiellager kapot was en wel zo dat verder rijden geen optie was.

Het was een ander type dan onze wiellagers. dus ik had het goede lager niet bij me. Arno ook niet, hij had ze besteld, maar dat doosje stond nog thuis in zijn schuur. Met een beetje bedrukte stemming gingen we eten in het restaurant. Arno appte naar Edwin Maas van Jeepparts.nl of hij ze had, maar ook die had ze niet op voorraad, maar hij zou zijn best gaan doen. De volgende morgen bedachten we mogelijke oplossingen. Ik wist bijna zeker dat ik de goede lagers in de schuur had, dus broer Gerrit gebeld om te gaan zoeken. Al snel had hij ze gevonden. Vanwege de douaneformaliteiten dachten we dat het sneller was om ze naar EU land Griekenland te sturen en dus heeft Gerrit het pakketje met PostNL spoedpost opgestuurd naar een camping in Igoemenitsa, net over de grens op een paar uur rijden. Inmiddels had Edwin Maas van Jeepparts.nl ook lagers gevonden en die werden met UPS naar dezelfde camping gestuurd. Al snel bleek op de tracking dat beide pakketjes in hetzelfde vliegtuig naar Athene lagen, ze zouden vrijdag voor het einde van de dag aankomen, dat zag er dus goed uit. Op donderdag vertrokken Herman en ik naar Igoemenitsa, we lieten Arno met zijn Jeep op de camping in Gjirokaster achter. Onder weg bezochten we nog de "Blue eye" een heel diepe bron in een riviertje met kristalhelder water, één van de toeristische attracties van Albanië.

  

Bij de Griekse grens moesten we het hele COVID circus ook weer door, we hadden nu de formulieren van te voren gemaakt, maar we moesten ons gele boekje ook weer laten zien en moesten zelfs een sneltest ondergaan. Alles was kennelijk goed dus we mochten door. We reden naar de camping waar we vijf weken eerder ook geweest waren en werden hartelijk ontvangen. Toen we vertelden wat er aan de hand was en dat er de volgende dag pakketjes bezorgd zouden worden keek de campingbaas al bedenkelijk. Ik hoop het voor jullie zei hij, maar uit de toon was wel te horen dat hij er niet veel vertrouwen in had. We wilden het beste ervan maken, aan het einde van de middag hebben we lekker aan het strand met een biertje de zon onder zien gaan en 's avonds lekker gegeten in het restaurant.

  

De vrijdag werd een dag van wachten, het was gelukkig nog wel lekker weer en er zijn slechtere dingen te bedenken dan in Griekenland in de zon op een camping zitten. Ik keek regelmatig op de tracking pagina, maar steeds geen verandering. Nog steeds "aankomst vrijdag voor het einde van de dag", maar niet de melding "de bezorger is onderweg". Om de moed er in te houden maakte ik een mooie route voor de reis naar huis, Als we zaterdag middag weer konden vertrekken was er zelfs nog wel wat ruimte voor offroad routes in Bosnië en Kroatië. Aan het einde van de middag nog steeds hetzelfde op de tracking, we begonnen de moed een beetje op te geven. 's Avonds kwam de melding "de bestemming ligt in afgelegen gebied, geen dagelijkse bezorging, bezorging op de volgende werkdag". We hoopten nog dat in Griekenland zaterdag ook een werkdag was, maar op zaterdagmorgen stond er: "kom morgen terug voor een nieuwe afleverdatum" toen wisten we dat we zeker tot na het weekend nog in Griekenland moesten blijven en hebben we onze gedachten maar omgezet van wachten naar lekker nog een weekendje in Griekenland kamperen. We deden nog wat boodschappen voor het weekend en zijn op de camping nog verhuisd naar een beter plekje.

    

   

 Op zondagmorgen schreef ik wat aan het verslag en Herman bekeek op zijn tablet de kerkdienst in Waarder. 's Middags maakten we een wandeling en keken we op het terras van de camping de formule 1 grandprix. De laatste melding van UPS was dat één van de pakketjes ingepland stond voor dinsdag, van het andere pakketje nog geen nieuws. Op maandagmorgen kreeg ik een email van de Griekse UPS als antwoord op eem email die ik zaterdag gestuurd had. De pakketjes waren overgedragen aan een lokale koerier, voor verdere informatie kon ik op de website en tracking pagina van die koerier kijken. Ik vulde één van de trackingnummers in en zag meteen dat het pakketje vrijdag al in Igoemenitsa aangekomen was. Ook het andere pakketje gaf hetzelfde resultaat. Ik zocht een telefoonnummer op van het kantoor in Igoemenitsa en belde dat. Ik kreeg een dame aan de lijn die meteen bevestigde dat ze twee pakketjes uit Holland had gezien, met verschillende namen erop. Ik vroeg of ze nog daar waren en na even wachten kwam ze terug dat ze nog daar lagen. Ik heb meteen gezegd dat ze niet weg mochten voor bezorging, maar dat we ze met een uurtje op kwamen halen en dat was geen probleem. We konden de spullen inpakken en afscheid nemen van campingbaas George. Uitgezwaaid door de campinggasten die inmiddels ons verhaal wel kenden reden we de camping af. We pikten de pakketjes op, het was nog wel even zoeken, want de dame die ik gesproken had was er niet, maar uiteindelijk kwamen ze met twee pakketjes uit het magazijn.

We reden een andere route naar Albanië, volgens de routeplanner tien kilometer langer maar wel sneller. Hoe die planner daarbij kwam weet ik niet, maar het was wel een prachtige route met veel kronkelen door de bergen. De stemming was goed en het was mooi weer, het was een heerlijke rit .Om een uur of twee kwamen we weer bij Arno op de camping. Hij was blij ons te zien en na even bijgepraat te hebben ging hij direct aan de slag.

We besloten om die dag niet meer verder te gaan want om zeven uur was het alweer donker. Herman keek ook nog even onder zijn Jeep en zag één van de hulpveren gebroken was, dat werd dus ook nog even sleutelen. Hij haalde de afgebroken ringen er tussenuit en het bleek dat de rest van de veer nog sterk genoeg was. Hij paste nog goed en de Jeep hing nauwelijks scheef. 's Avonds aten we nog in het restaurant van de camping en daar was ook iedereen blij voor ons dat we weer verder konden.